Kościoł i Państwo Wojujące

Kościól i Państwo Wojujące
ażeby być przez Niego przyjętym. Ci, którzy zostali oświeceni Słowem Bożym chcieli
skierować wzrok oszukanych ludzi na Chrystusa jako współczującego i miłującego ich
Zbawiciela, który z wyciągniętymi ramionami zaprasza wszystkich, aby przyszli do Niego
ze swymi troskami i wszelkimi trudnościami. Pragnęli usunąć przeszkody, które stawiał
szatan, aby ludzie nie dostrzegali obietnic Bożych i nie mogli bezpośrednio zbliżyć się do
Boga, wyznając Mu swe grzechy, by osiągnąć przebaczenie i pokój. {WB 41.2}
Posłowie waldensów gorliwie odkrywali spragnionym ludziom kosztowne prawdy
ewangelii i ostrożnie przedstawiali starannie przepisane części Pisma Świętego. Byli
szczęśliwi, gdy udało im się pocieszyć szczere dusze, które pod ciężarem grzechów znały
jedynie Boga pomsty, czekającego tylko na to, by wymierzyć karę za przestępstwa prawa.
Drżącymi ustami i ze łzami w oczach, czasami na kolanach, objawiali swym braciom
kosztowne obietnice, dające grzesznikowi jedyną nadzieję zbawienia. W ten sposób światło
prawdy przenikało do niejednego umysłu i rozpraszało ciemności ducha, a Słońce
Sprawiedliwości oświecało serce swymi uzdrawiającymi promieniami. Często kilkakrotnie
odczytywano jakąś część Pisma Świętego, bowiem słuchacz chciał się upewnić, czy dobrze
zrozumiał. Szczególnie proszono o powtarzanie słów: „Krew Jezusa Chrystusa, Synajego,
oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”. 1 Jana 1,7. „I jak Mojżesz wywyższył węża na
pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy, aby każdy kto weń wierzy, nie zginął,
ale miał żywot wieczny”. Jana 3,14-15. {WB 41.3}
Wielu wyprowadzono z błędu tłumacząc im bezpodstawność roszczeń Rzymu.
Poznawali wtedy, jaką niedorzecznością jest pośrednictwo ludzi lub świętych w imieniu
grzesznika. Przyjąwszy jutrzenkę zbawienia, ludzie z radością wołali: „Chrystus jest moim
kapłanem, Jego krew moją ofiarą, Jego ołtarz mym konfesjonałem”. Nauczyli się polegać
zupełnie na zasługach Jezusa i powtarzali słowa: „Bez wiary zaś nie można podobać się
Bogu”. Hebrajczyków 11,6. „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego
innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być
zbawieni”. Dzieje Apostolskie 4,12. {WB 41.4}
Pewność miłości Zbawiciela była czymś niepojętym dla tych biednych, wyczerpanych
dusz. Ulga była tak wielka, a potok światła tak jasny, iż sądzili, że znaleźli się w niebie.
Wierząca ręka z ufnością spoczywała w dłoni Chrystusa, nogi pewnie stanęły na Skale
Zbawienia. Zniknęła obawa przed śmiercią; teraz pragnęli nawet więzienia i tortur, gdyby to
mogło przyczynić się do uczczenia imienia Zbawiciela. {WB 41.5}
Słowo Boże czytano w różnych kryjówkach pojedynczym osobom, a czasem małym
grupom, które pragnęły światła i prawdy. Często całe noce spędzano na studiowaniu Biblii.
Zdziwienie i podziw słuchaczy były niekiedy tak wielkie, iż poseł ewangelii musiał
przerywać czytanie, dopóki umysły nie zdołały pojąć radosnego poselstwa zbawienia.
Często pytano: „Czy Bóg rzeczywiście przyjmie moją ofiarę? Czy spojrzy na mnie
43