'Van Washington naar Beijing?' - Get a Free Blog Here

ol van overheden bij het accumulatie proces niet zo zwaar mee. Hij rangschikte het onder, ik citeer:
‘primitive accumulation, that is, an accumulation not the result of the capitalist mode of production,
but its starting point’. 27
Arrighi hanteert de theorie dat wat een startpunt was in het ene hegemoniale centrum
(respectievelijk Genua, Amsterdam, Londen, New York) was, tegelijkertijd het resultaat was van lange
periodes van kapitaalaccumulatie in centra die daarvóór waren ontstaan. Dus elke financiële expansie
was tegelijkertijd wat Braudel noemt ‘het najaar’ van een voor de wereld significante historische
kapitalistische ontwikkeling in de ene plaats en ‘het voorjaar’ van nog grotere significatie die in een
andere plaats begint. De gelijke dynamiek van systematische cycli in de evolutie van het kapitalisme
en de opkomst van een nieuw regime in de loop van de financiële expansie van het oude regime maakt
dat de cycli vergelijkbaar met elkaar zijn. Arrighi maakt daarbij de hypothese dat er binnen historische
transitiecycli wisselingen in de financiële macht waren waarbij ‘cosmopolitan-imperial regimes’
ruimte gaven aan ‘corporate-national regimes’. 28
‘The idea was that the leading capitalist organizations of a particular epoch would also be the leaders of
the financial expansion, which always occurs when the material expansion of productive forces reaches
its limits. The logic of this process - though again, Braudel doesn’t provide it - is that when competition
intensifies, investment in the material economy becomes increasingly risky, and therefore the liquidity
preference of accumulators is accentuated, which, in turn, creates the supply conditions of the financial
expansion. The next question, of course, is how the demand conditions for financial expansions are
created. On this, I relied on Weber’s idea that inter-state competition for mobile capital constitutes the
world-historical specificity of the modern era. This competition, I argued, creates the demand conditions
for the financial expansion. Braudel’s idea of ‘autumn’ - as the concluding phase of a process of
leadership in accumulation, which goes from material to financial, and eventually to displacement by
another leader - is crucial. But so is Marx’s idea that the autumn of a particular state, experiencing
financial expansion, is also the springtime for another location: surpluses that accumulate in Venice go
to Holland; those that accumulate in Holland then go to Britain; and those that accumulate in Britain go
to the United States. Marx thus enables us to complement what we have in Braudel: autumn becomes a
spring elsewhere, producing a series of interconnected developments’. 29
Het proces van steeds terugkerende oplevingen van accumulatie structuren was dus een
penduleachtige heen en weer beweging tussen deze twee organisatiestructuren, de eerste typisch voor
een extensief regime als Genua en Groot Brittannië en de tweede voor intensieve regimes als de
Nederlanden en de VS. De eerste twee waren verantwoordelijk voor het grootste deel van de
27 Karl Marx, Capital, vol. I (Moscow 1959), 713, 754–755.
28 Arrighi, Silver, 'Capitalism’, 264. Arrighi voegt veel toe aan wat Braudel al schreef ‘The former specialize in widening the
geographical parameters of the world economy while the latter emphasize deepening and consolidating the economic
processes’, G. Arrighi, The Long Twentieth, 43.
29 G. Arrighi, ‘The Winding Path’, 66.
-11-