download catalogue high resolution pdf (22.3 mb) - Jens Haaning

Nina Folkersma, Amsterdam
ADMITTED
1. Eén jaar heeft hij er gezeten. Twaalf maanden, twee weken en één dag,
om precies te zijn. Hij vertelt me dat het misging in Parijs.
Dat hij vervolgens terugging naar Denemarken. En dat hij daar werd opgenomen,
op de afdeling psychiatrie van een ziekenhuis in Kopenhagen. Het Rigshospitalet.
Hetzelfde ziekenhuis waar de Deense filmmaker Lars von Trier zijn twaalfdelige
soap-slash-horror televieserie The Kingdom heeft opgenomen. Ik stel me voor hoe
hij dwaalde door de labyrintische gangen van dat enorme gebouw dat eens het
meest geavanceerde ziekenhuis van het koninkrijk Denemarken was. En ik vraag
me af of hij 's nachts ook het gehuil hoorde van het dode meisje Mary. De onwettige
dochter van één van de oprichters van het ziekenhuis, de beruchte Dr. Krüger, die
hier naar verluid in 1919 door haar eigen vader werd vermoord. Ze zeggen dat de
psychiatrische patiënten van The Kingdom haar gekrijs nog altijd kunnen horen.
Hij vertelt verder. Zegt dat hij zich achteraf realiseerde dat het eigenlijk al op zijn
vijfde begon. De pieken en dalen. De ups en downs. Toen hij werd opgenomen, op
zijn tweeëndertigste, was zijn toestand zoals hij zelf zegt behoorlijk "heavy". De
lichte toon waarop hij het vertelt, doet vermoeden dat dit waarschijnlijk nog
eufemistisch is uitgedrukt. Opnieuw probeer ik me er een voorstelling van te
maken. Hoe het moet zijn om je het ene moment Superman te voelen - vliegend
boven de aarde in je roodblauwe pakje met wapperende cape - en vervolgens neer
te storten. Je verpletterd te voelen door de wereld die ineens zo donker en duister
is als Batmans Gotham City. Ik moet denken aan mijn eigen jaren als adolescent,
de periode waarin ik in een hevige identiteitscrisis belandde en me - "himmelhoch
jauchzend, zu Tode betrübt" - identificeerde met de jonge Werther of met
Madame Bovary.
Zijn Sturm-und-Drang perioden wisselden elkaar gewoonlijk om de zes maanden
af. In een 'goed jaar' duurden ze elk zo'n twee á drie maanden. De energieke periodes
waren natuurlijk fantastisch. Wat hij dan allemaal wel niet voor elkaar kreeg.
Zijn produktie was fenomenaal. In zo'n fase compenseerde hij ruimschoots de
lethargische maanden waarin er niets uit zijn handen kwam. Ik zie hem weer vliegen,
de wereld aan zijn voeten. En ik probeer me dat ene perfecte moment voor te stellen,
vlak voor de val. Dat moment waarop de lucht onder je vleugels vandaan valt, maar
NFA
P.169