ZAGREB RESIDENCY FESTIVAL NOVOG ... - Unpack the Arts

comforter of big and small sorrows. The closet is
his playfellow, his imaginary friend, the other. But
not without any danger… the closet calls for him.
Is it alive or bewitched? Are there dark forces
involved? Is there a ghost or a spirit in the closet?
Visual artsL’autre does not only boast an amazing
suggestive strength in its play, but also in its
pictorial, successive images. Opening with the
strange sight of the closet balanced on Stellato’s
neck, the piece unravels one scene after another.
What movement follows naturally from the
previous one? What is the perfect continuation?
These were vital questions for Stellato during the
creative process. It is the natural order of events
that has shaped Stellato’s performance rather
than the other way round, as is the case in many
creations.
It is a method of working that is similar to those
used by Dadaistic and surrealistic writers and
visual artists: ‘écriture automatique’ (automatic
writing), writing without predefined ideas or
purpose in order to dip into one’s subconscious.
Or the technique of ‘cadavre exquis’ (exquisite
corpse), where a series of artists contribute in
turn to complete a single illustration or piece of
writing. It is not surprising that children love to
play this game: one starts a drawing, folds the
paper and another continues without having seen
the first part, and so on. This often results in
the most unusual creations.
In L’autre as well, surrealistic images unfold on
the stage, such as when the closet grows feet and
hands and Stellato puts out his head, creeping like
a snail with its shell on its back. Another image of
a loose, whirling head in the closet could have
been from a work by Magritte or from Dalí’s
‘raphaelesque head exploding’.
Those are not at all the only associations one can
make with visual arts history. Stellato, with his
long and tan face, resembles a Christ figure from
an icon by Giotto or the early renaissance frescos
by Cimabue or Fra Angelico. And L’autre recalls
the renaissance by playing with perspective, too.
The closet becomes a long wooden beam,
seemingly hovering; Stellato sits on it, then walks
along it like Christ resurrected from the grave. The
het kind de pop een baby is, een knuffelbeer de
trooster van grote en kleine verdrietjes, zo is de
kast zijn speelkameraad, zijn ingebeelde vriendje,
de ander. Maar niet zonder gevaar… De kast roept
hem. Het object wordt bezield of is het behekst?
Zijn hier duistere krachten in het spel? Huist er een
spook, zit er een geest in de kast?
Beeldende kunst
‘L’autre’ boogt niet alleen op een ongelooflijk
suggestieve kracht in spel, maar ook in picturaliteit
van de opeenvolgende beelden. Van de kast op zijn
nek ontrolt zich de ene na de andere scène. Welke
beweging vloeit organisch voort uit de
voorgaande? Wat is de perfecte continuering van
hetgeen daarvoor? Het waren de cruciale vragen
die Stellato zich stelde tijdens zijn werkproces. Het
is het spontane verloop die bij Stellato de
voorstelling gevormd heeft tot wat die is en niet
omgekeerd zoals zo vaak het geval is bij een
creatie.
Het is een werkwijze die erg gelijkloopt met de
methodes die de dadaïstische en surrealistische
schrijvers en beeldend kunstenaars hanteerden: de
écriture automatique waarbij geschreven wordt
zonder vooropgezet idee of doelmatigheid met de
bedoeling het onderbewuste aan te spreken, of de
techniek van de cadavre exquis waarbij meerdere
kunstenaars elkaars afbeelding of schrijfsel verder
aanvullen (niet toevallig ook een graag en vaak
gespeeld kinderspel: je begint met een tekening op
een papiertje, vouwt het papiertje om en een
tweede persoon die niet weet wat je getekend
hebt, tekent verder. Vandaar gaat het naar een
derde, een vierde persoon… Het resulteert vaak in
de meest vreemde creaties). Ook bij ‘l’autre’
ontpoppen zich surrealistische beelden voor onze
ogen: de kast krijgt voetjes en handen, Stellato
steekt zijn kop eruit, glijdt als een slak met een
huisje op zijn rug. Het losse tollende hoofd in de
kast had een werk van Magritte of Dali
(‘raphaelesque head exploding’) kunnen zijn.
En het zijn lang niet de enige associaties naar de
beeldende kunstgeschiedenis die je maakt.
Stellato met zijn gezicht, lang en getaand, heeft
veel weg van een Christusfiguur zo weggelopen
uit een icoon van Giotto of de vroegrenaissancistische
fresco’s van Cimabue of
LIV LAVEYNE 33