ZAGREB RESIDENCY FESTIVAL NOVOG ... - Unpack the Arts

Claudio Stellato – l’Autre © Martin Firket
accurate lighting embraces the dramatic baroque
effect of clair-obscure – another term for which is
‘tenebrum’, from the Latin ‘tenebrae’, generally
meaning darkness, as well as shadow or shade,
a denotation remarkably fitting the concept of
L’autre.
The red carpet lends the performance a theatrical
aspect, like a red carpet welcome for an unknown
personage. The lighting variations breathe the
mystical aspect of Rothko’s paintings like
brushstrokes. This Russian-American painter
dissociated himself from the figurative and
symbolic by painting his ‘multiforms’, large
canvases with intense ranges of colouring (often
in red), which, in Rothko’s own words, “gives the
canvas its own vitality”. In this case, it is the scene
having its own spirit. Through lighting, the scene’s
tonalities and gradations are explored. The idea of
Rothko’s paintings as “surfaces that shine
expansively in all directions as well as draw one’s
gaze inside”, can also be read in relation to the
scenography in L’autre. It converts the theatrical
space into a mystical, almost religious place.
Incidentally, Rothko himself was, while on a trip
through Italy, was moved by the sensitivity,
serenity and intensity of the light in Fra Angelico’s
frescos at the San Marco monastery in Firenze. It
would inspire him later on to build his own Rothko
Chapel in Houston, Texas.
Spectators’ reactions to Rothko’s canvases vary
from tears of intense spiritual experience to other
Fra Angelico. Maar ‘l’autre’ omarmt verder de
renaissance in een spel met perspectief. De kast
wordt een lange balk die in het niets lijkt te zweven,
Stellato zit erop, wandelt als een verrezen Christus
uit zijn doodskist opgestaan. Het secure lichtgebruik
hanteert het dramatische barokke effect
van clair-obscur (een andere term hiervoor is
‘tenebrum’, naar het Latijnse tenebrae dat zoveel
betekent als duisternis, maar in tweede instantie
ook schaduwen of schimmen, een betekenis die
wonderwel aansluit bij het gegeven van ‘l’autre’).
Het rode tapijt geeft het gebeuren iets theatraals,
als een rode loper die wordt uitgerold voor een
ongekende identiteit. De lichtveranderingen
ademen als borstelstreken de mystiek van
Rothko’s schilderijen. Deze Russisch-Amerikaanse
schilder kwam met zijn ‘multiforms’, metersgrote
doeken met intense kleurschakeringen (vaak van
rood), los van het figuratieve en het symbolische
waarbij – om het met Rothko’s woorden te zeggen
– “het doek zelf zijn eigen levenskracht bezit”. In
het geval van ‘l’autre’ is dat doek de ruimte die een
eigen levensadem krijgt. Door het licht worden alle
tonaliteiten, schakeringen in de ruimte verkent.
Zoals Rothko’s doeken “oppervlaktes zijn die zowel
expansief naar buiten in alle richtingen stralen en
tegelijk je blik aanzuigen” zo geldt dat voor de
scenografie van ‘l’autre’. Het herschept de
theatrale ruimte tot een mystieke, welhaast
religieuze plek. (Rothko zelf werd tijdens een trip
door Italië enorm gepakt door de sensitiviteit,
sereniteit en concentratie van licht in de fresco’s
LIV LAVEYNE 34