W numerze

pie. Trochę karpi schował sobie w fosie,
później chodziliśmy do Janickiej
i te karpie nam smażyła. Józek powiedział,
że Janicka raczej nas nie wyda,
bo ma brata księdza. Ja za bardzo w to
nie wierzyłem, pomyślałem, że ona
nas zdradzi. W stodole u Janickich był
schowek, od pola można było wejść.
Była wykopana dziura w słomie, tam
mieliśmy pierzynę, można było się tu
przenocować. Do spotkania w baraku
nie doszło. Poszedłem do Niedomic,
tam przenocowałem się w jakiejś stajni.
Rano poszedłem przez Łęg w stronę
Tarnowa, uszedłem kawałek, odpocząłem
na ściętej topoli, zobaczyłem
Józka Jachimka jak idzie od strony
Partynia. Pomyślałem, skąd on się
tu wziął, ale okazało się, że to nie on,
aż mnie ciarki przeszły. Poszedłem do
kolegi do Tarnowa, on też był w konspiracji
WiN-u. Miałem wtedy zdjęcia
z Jachimkiem, z bronią, pokazałem
mu. On zapytał się, czy nie boję
z takimi zdjęciami chodzić. Ja z głupia
powiedziałem, że tamci już nie
żyją, a przecież nie wiedziałem czy
żyją czy nie. Pojechałem potem pociągiem
do Biadolin.
Siadłem, wypiłem piwo i słyszę jak
bufetowa mówi: no jednak Jachimka
dopadli, trzech zabili. Zabili
ich w lesie. Już tego piwa nie dopiłem,
dałem go chłopakom. Pomyślałem
wtedy o broni, że tamci na pewno
zostawiali ją w stodole w schowku.
Miałem iść i zobaczyć, ale mnie coś
zatrzymało. Zawsze jak sobie coś postanowiłem,
to zrobiłem, tym razem
coś mnie zatrzymało, żeby nie iść.
Pomyślałem, że pójdę na drugi dzień.
W nocy śnił mi się Mietek. Pytam go,
gdzie schowali broń, u Janickiej odpowiedział.
To, co mam iść po nią? A
on głową pokręcił, że nie. Pomyślałem
wtedy, że to był proroczy sen. Janickiej
kazali wyjechać, potem poszedłem
do jej domu, a w tej izbie, gdzieśmy
spali to drzwi były przestrzelone,
tak na wysokości uda. Józek ponoć
został ranny w głowę, bo dowiedziałem
się później, że miał włosy skrwawione.
Ale w protokole napisane jest,
że został ranny w szyję, a ostatnie słowa,
jakie powiedział to: „chłopcy, granaty”.
Sikora zginął jeszcze na podwórku,
nawet nie zdążył wejść do
środka. Pudełka ponoć na wozie rannego
przywieźli, jak odzyskał przytomność
to powiedział do doktora, że
nie chce żyć, zerwał bandaż, skoczył
w stronę wiszącej na ścianie pepeszki
i w tym skoku skonał. Jachimka
i tych, co zginęli pochowano prawdopodobnie
koło cmentarza w Brzesku.
Prawdopodobnie dzieci Jachimka widziały
zwłoki, bo ich tam zawieziono,
by zobaczyły. A wcześniej przywieźli
SENSACJE
ciała i położyli pod sądem. Poszli rodzice
z siostrą, ta mówi, że to nie Tadek,
bo ma cienkie palce, a Tadek ma
grube palce, wiadomo, że po śmierci
się każdy zmienia. Oni myśleli, że
mnie zabili, bo wcześniej w Wierzchosławicach
mówili, że Jachimka zabili
i Pudełka i jakiegoś studenta, co
studiował w Krakowie. A potem mówili,
że pomyłka.
Ja szczęśliwie przeżyłem tamte czasy,
przecież już miałem przygotowaną
drogę do Szwecji okrętem. Raz
mi się śniło, że podchodzę do domu
po kryjomu i strzelają do mnie, a ja
się dziwię, że nie umieram. Słyszę jakiś
głos z góry: twoja matka chodziła
do miejsc świętych, odwiedzała cudowne
obrazy i wyprosiła ci to, że żyjesz.
Potem jak się matki pytałem, to
okazało się, że była w Tuchowie i Odporyszowie.
(Rozmowa z p. Tadeuszem Ziejką
przeprowadzona została
w kwietniu 2008 roku,
przez Gustawa Duliana
i utrwalona w wersji elektronicznej.
Dokument audialny przeniosła
do wersji tekstowej Katarzyna Rogóż,
bibliotekarz radłowskiej biblioteki)
Ślub sprzed lat…
26 grudnia 1953 roku, w kościele radłowskim odbył się ślub Stefana
Dobka i Zofii Bogusz z Woli Radłowskiej. Ślubu udzielił
ks. Jan Kuklewicz z Radłowa, a proboszczem był wówczas ks.
Piotr Łabno. Pan młody miał 31, a pani młoda 26 lat. Bryczką
wiózł tę sympatyczną parę Antoni Nasiadka z Woli Radłowskiej
(ojciec obecnego gen. bryg. Józefa Nasiadki). Cały orszak weselny
poruszał się bryczkami z ozdobnie udekorowanymi końmi.
Fot. ze zbiorów prywatnych Stefana Dobka z Radłowa.
Ślubu udzielił ks. Jan Kuklewicz
Ślub Stefana Dobka i Zofii Bogusz z Woli Radłowskiej
Państwo młodzi w otoczeniu przyjaciół
RADŁO Nr 2/2008
19