W numerze

odziców i w domu, gdzie się urodziłem.
Cieszą mnie wszystkie inicjatywy
wiejskie, poprawiające warunki
życia jej mieszkańców. Na bieżąco
jestem zorientowany o wydarzeniach
w Biskupicach od brata Tadeusza,
który mieszka okresowo w rodzinnym
domu. Jestem też w kontakcie
z Radłowem z tytułu rocznicowych
spotkań w Liceum Ogólnokształcącym.
Jeszcze raz dziękuję
za zaproszenie. Ze względu
na moje obowiązki dydaktyczne na
Uniwersytecie nie mogę być osobiście
w tym czasie w Biskupicach. Proszę
przyjąć moje gratulacje za wieloletnią
działalność Ochotniczej Straży
Pożarnej, za zorganizowanie uroczystości,
uświetniających 90-lecie
funkcjonowania dla dobra miejscowej
i okolicznej społeczności. Niech
ta rocznica będzie iskrą do podejmowania
kolejnych inicjatyw dla dobra
mieszkańców.
Z grona zaproszonych parlamentarzystów
tylko Wiesław
Woda odpowiedział okolicznościowym
adresem: Serdecznie
gratuluję tego bogatego dorobku, który
jest wpisany w piękny jubileusz
Waszej OSP, oraz szczerze życzę
wielu dalszych sukcesów w służbie
„Bogu na chwałę, ludziom na pożytek”.
Dzięki temu bowiem rodzi
się, wzbogaca i utrwala piękna lokalna
tradycja, a ona jest fundamentem
tożsamości każdej małej ojczyzny.
Ze strażackim pozdrowieniem
Wiesław Woda – Poseł na sejm RP.
Po oficjalnych uroczystościach
zaprezentowały się artystycznie
zespoły: ze Szkoły Podstawowej
w Biskupicach Radłowskich,
WDK w Biskupicach
R., zespół taneczny oraz „Wolanie”
z Woli Radłowskiej, zespół
wokalno-instrumentalny z radłowskiego
Centrum Kultury,
zespół rockowy „Bajka na N”,
„Big Band Radłów” oraz Góralski
Zespół Pieśni i Tańca „Piątkowioki”
z Piątkowej k. Nowego
Sącza, który zrobił ogromne
wrażenie na publiczności.
Zwieńczeniem udanego jubileuszu
był festyn ludowy, który
potrwał przy „muzyce na żywo”
do późnej nocy.
Zbigniew Marcinkowski
RADŁO Nr 2/2008
I. „Ucz się, mój chłopcze, zrobię Cię panem,
Starostą, sędzią lub kasztelanem,
Pracuj i módl się – Bóg resztę da”!
Chłopiec się uczył wieczorem, ranem,
Niezrażon swoim ubogim stanem,
Choć nieraz z oczu spływała łza.
II.
Chłopiec się uczył i skończył szkoły,
Cześć i bogactwa wieńczą mozoły,
Postawił pałac, zbudował gród!
Los mu dostatki sypie pod nogi,
W pokoju płynie mu żywot błogi,
Pojął małżonkę, pomnożył ród!
III. Używa szczęścia, lecz los złowrogi
Gotuje szczęściu straszne pożogi-
Pożar wybucha – ognisty słup
Porywa pałac w swoje objęcia,
Zawisł nad łożem jego dziecięcia-
Bogactwa idą na ognia łup!
IV.
Wydarzenia
Na cześć strażaków gminy Radłów
I giną marnie owoce pracy,
Krezusa czeka kostur żebraczy
Pierś jego ściska nędza i srom,
Na nic się zdadzą skargi i płacze,
Jęki i żale, bóle, rozpacze,
Gdy wściekły żywot wypuścił grom!
V. „Ludzie, ratujcie! Ja was kochałem,
Ja was u stołu swego sadzałem,
Ratujcie, Boga kto w sercu ma”!
Lecz ludzie głusi na prośbę jego,
Każdy pilnuje domu swojego,
I o swój tylko ratunek dba!
VI. Lecz oto! Patrzcie, cóż to za ludzie?
Jacyś niebianie w poświęceń trudzie,
Ci, których nie znał, kwapią się doń.
Niepomni własnych rodzin i mienia,
Pełni odwagi i poświęcenia,
Nieszczęśliwemu podają dłoń!
VII. Skoczą na dachu szczyty gorzące,
Skoczą w komnaty ogniem ziejące,
Dziecię z płomieni wynoszą mu.
I ogień gaszą wrogim żywiołem,
Płomienie duszą ręki mozołem,
Nie szczędząc życia własnego tchu.
Franciszka Habury kilka strof poezji
VIII. I położyli zniszczeniu tamę,
I nędzy wielkiej zaparli bramę,
W połowie drogi wstrzymali grom.
I ocalili cnej pracy zbiory,
I odpędzili nędzy upiory,
I szczęśliwemu oddają dom!
IX. O! zacni ludzie, których pierś grzeje
Miłości Boga, wiary, nadzieje,
I poświęcenia dla bliskich żar.
O! zacni ludzie, jakąż podziękę
Bóg czy świat da Wam za trud i mękę,
Jakiś w nagrodę poda Wam dar?
X. Bez Was, na świecie choćby i wojny
Nie było, świat by był niespokojny,
Ogień by płoszył z powieki sen.
I dom nasz byłby wciąż zagrożony,
I szłyby z dymem cnej pracy plony
W sfery nicestwa, gdzieś w górę hen!
XI. O! Zacni ludzie, choć od warsztata,
Wyście rycerze całego świata
Według Chrystusa samego słów,
Bo Wy w swych piersiach miłość chowacie
A w swoich dłoniach bronią władacie
Lepszą od szumnych poświęceń mów.
XII. Duch poświęcenia bije wam z twarzy,
Co Was szlachectwem ze serca darzy,
I z bohatyry porówna Was,
Bo i te woje, co pod Chocimem
Pod Tannenbergiem, Wiedniem,
Raszynem
- To była w dziejach pożarna straż!
Franciszek Habura (1843-1921),
świetny pedagog, filolog, literat, poeta,
tłumacz literatury klasycznej, publicysta
i społecznik galicyjski. Inicjator
wielu tarnowskich przedsięwzięć
o charakterze kulturalnym, w ostatnich
dwóch dekadach XIX wieku.
Urodził się w „naszej” Woli Radłowskiej
w Galicji (obwód bocheński),
w rodzinie chłopskiej. W tamtym
okresie był nielicznym synem chłopskim
z tych okolic, który ukończył
Uniwersytet Jagielloński!
Z tarnowskiej Pogoni,
wybrał i oprac.
Roman Kucharski
23