W numerze

WSPOMNIENIA
Moja wcześniejsza przysięga
Wspomina Ludwik Grabski
Urodziłem się 28 marca 1930 r. w rodzinie chłopskiej. Mój starszy brat Władysław
w 1939 r. był już po małej maturze, był wzorem patrioty. Od najmłodszych
lat wychowywałem się wśród gorących patriotów, także w podstawowej szkole
uczono mnie miłości do Ojczyzny.
W 1939 r. pobojowisko zaczynało się 300 metrów za
naszym domem. Czołgi rozjechały część konnego taboru
armii „Kraków”. Widziałem porozrywane pociskami
konie, wozy i naszych żołnierzy, ze zmiażdżonymi
przez czołgi głowami na placek. Wtedy poprzysiągłem
sobie, że muszę ich pomścić, że Polska musi być wolna.
Mój brat miał duże zdolności rysunkowe. Namalował
i narysował szereg wstrząsających obrazów z tego
strasznego pobojowiska. Na ich widok ogarnęło mnie
duże wzruszenie i wtedy przyznałem się bratu, że wraz
z moim kolegą Zenkiem Dunajem mamy cztery karabiny
i kilka granatów ukrytych w rurze przepustu drogowego.
Na drugi dzień już ich nie było, a brat mi kategorycznie
oświadczył „zapomnij o nich”. Zauważyłem,
że mój brat również ze starszym Zbyszkiem Dunajem
poszukują broni i amunicji i ukrywają ją. W następnym
roku podczas kąpieli w stawie w parku Dolańskiego,
tam gdzie w 1939 r. były ciężkie walki, natrafiłem na
zatopioną broń i amunicję. Ta broń też zaraz zniknęła,
gdy powiedziałem o niej bratu. Brat widząc mój spryt
i zapał do działania zaczął posyłać mnie do swoich kolegów
z różnymi przesyłkami, a dla ułatwienia zadania
otrzymałem rower. Domyślałem się, że jest to konspiracja
i z zapałem spełniałem wszystkie polecenia. Przypadek
sprawił, że w dziupli starej wierzby znalazłem trzy
karabiny, a niedługo potem poznałem ich właściciela –
sąsiada konspiratora.
Coraz więcej tajemnic znałem. Drugiego sąsiada
Komunia św., rok 1939, Ludwik Grabski drugi od prawej
w pierwszym rzędzie od góry. Pośrodku ks. W. Kornaus
Zbyszka Dunaja naszedłem w trzcinie na pobliskich bagnach
jak z innym nieznanym mi konspiratorem obsługiwali
radiostację. Poprosiłem ich wtedy o przyjęcie
mnie do organizacji ale wyśmiali mnie, że mam jeszcze
„mleko pod nosem”. Zagrozili kulą w łeb jeśli pisnę
komuś, co tam widziałem. Postanowiłem pokazać
im, że potrafię walczyć nie gorzej od nich i z moim kolegą
Zenkiem Dunajem zaczęliśmy na pobliskim lotnisku
polowym uprawiać sabotaż. Wieczorem podkradliśmy
się do stojącego na skraju lotniska Storcha i zniszczyliśmy
jego światła pozycyjne, a na drogach rozrzucaliśmy
potłuczone z grubego szkła butelki. Postanowiliśmy
zdobyć broń o jakiej marzą partyzanci. Podczołgaliśmy
się w pobliże bunkra na lotnisku i kiedy Niemiec
wyszedł z niego strzelać rakietnicą sygnały dla lądujących
messerschmittów, wpadliśmy do środka, porwaliśmy
pistolet m-pi i lornetkę, i zaczęliśmy uciekać.
Niemiec w końcu nas zauważył i zaczął nas ostrzeliwać
z rakietnicy, gdyż innej broni nie miał. Gonił za nami,
a jego rakietki z sykiem przelatywały koło naszych głów
i parzyły nas. Z m-pi nie umieliśmy strzelać więc rzuciliśmy
naszą zdobycz, aby szybciej uciekać. Gdy Niemiec
dopadł pistoletu byliśmy już daleko od niego. Zaczął do
nas strzelać krótkimi seriami. Zostałem lekko ranny
w nogę, ale zdążyliśmy uciec i ukryć się w trzcinach bagiennych.
Wieczorem z pomocą kolegi dowlokłem się
do stodoły sąsiadki i ona opatrzyła mi ranę. Przez kilka
dni ukrywałem moją ranę przed rodzicami ale z nogą
było coraz gorzej. Rodzice dowiedzieli
się o mojej ranie, a bratu przyznałem
się jak było.
Brat sprowadził do mnie zaufanego
lekarza, który mnie wyleczył,
a ze Zbyszkiem Dunajem (starszym)
odbył naradę co mają ze mną zrobić.
Znałem dużo tajemnic organizacyjnych,
a moje wyczyny „partyzanckie”
mogły mieć tragiczne następstwa
dla konspiracji jeśli w końcu
wpadnę w niemieckie łapy. Po dłuższych
prośbach i groźbach zostaliśmy
z moim kolegą Zenkiem Dunajem
przedstawieni panu Józefowi Liberze
z Glowa i po przeszkoleniu złożyliśmy
przysięgę, że będziemy działali
tylko zgodnie z rozkazami AK. Również
mój brat i starszy Dunaj Zbigniew
złożyli za nas gwarancję. Przy-
60 RADŁO Nr 2/2008