golge-derg-ocak-2016sy-100

oradan kalktı. Günler dededen kalma saatler gibi
gürültülü bir işleyişle akıp giderken Sesler belirmeye
devam ediyordu. Artık korkutmuyor, aksine bir
tanıdıklıkla karşılanıyordu. lşıl, dedi kendi kendine,
bir doktora görünsen iyi olur. Göründü de. Kadın,
orada yokmuş gibi anlattı, adam dinledi. Aspirinden
bir üst rütbeye o gün terfi etti. Köşedeki NEŞE
eczanesinden keyfini yerine getirmesini umduğu
ilaçlarını aldı önce, sonra da süpermarketten bir şişe
kırmızı şarap. Gece ilerlediğinde, medeniliği bırakıp
şişeden içtiği şarap gözlerine dolmuş gibiydi.
Sırılsıklam yanaklarını yastığa bastırıp ağlamaktan
boğulmayı diledi. İstediği hiçbir şey gibi bu da
olmadı. Sadece sabah oldu ve işe her zamanki gibi
dünden kalma kesif bir keyifsizlik ve tatsız tuzsuz bir
yorgunlukla gitti. Etrafındaki yüzler yabancı, fonlar
tanıdıktı. Kredisinin taksitini ödeyip ödemediğini
merak ederken otobüsünü kaçırdı. Tıpkı şimdi
olduğu gibi, bir sonraki otobüste yer bulamayışına
hayıf1anmadı. Sessizce birbirinin aynı günleri
tekrar etmeye devam etti. Arada bir, sırf tekdüzelik
belli olmasın diye, devlet resmi tatiller ayarlamıştı.
Yılbaşı akşamı işten kızlarla dışarı çıktı. Eğlendi.
Sarhoş oldu. Bir başka tatil günü ise kendisini bir su
kenarında buldu; ayaklarını uzatmış güneşin tenini
yakışının mutluluğunu sindirmeye çalışıyordu.
İnsan alışık olmadığı şeylerde hep bocalıyordu, ne
kadar kolay olsa da. Birinin kendisine seslendiğini
sanıp gözlerini açtı, doğruldu; ama etrafta kimse
yoktu. Gözlerini tekrar kapadığında Sesler geri
gelmişti. Bu kez bir motor değildi. Ya da hem bir
motordu, hem de değildi. Bir şeyler anlatmaya
çalışıyordu. Konuşuyor muydu? RRRR... RRRR...
Hasır çantasının içinde telaşla ilacını aradı.
Dudaklarını aralayıp küçük, beyaz bir hapı ağzına
attı. Daha yutkunmadan rahatladığını, sesin giderek
soluklaştığını duydu. Gözlerini kapatıp derin bir
rüyanın içine daldı; denizdeydi. Bir yelkenliydi, sisli,
puslu karanlık ve soğuk bir denizde boz bulutlan
yararak ilerliyordu. Güvertesinde kimse yoktu, ya
da dümeninde. Suyu yara yara, hata çıka gidiyordu.
Her bir soluğunda dalgalar göğsüne göğsüne
çarpıyor, yükselip tekrar suya iniyordu. Gövdesinin
gerildiğini, çivilerinin yerinde oynadığını hissediyor,
ama yine de durmadan, durulmadan güneşe,
ışığa doğru gidiyordu. Artık dayanamayacak hale
gelince gözlerini açtı. Yatağındaydı. Saat sabahın
tam yedi otuz sekiziydi. Kaç saat, kaç gün, kaç ay,
kaç yıl geçmişti? Ne kadar zamandır yol alıyordu?
Güneş neredeydi? Ayağının ucuyla perdeyi kaldırıp,
yattığı yerden dışarı baktı. Karşı binadaki dükkânlar
kapalıydı. Hafta sonu olmalı, diye düşündü. İçerisi
sıcaktı, ama ayakları üşüyordu. Onları battaniyenin
altına soktu. Parmaklarında zapt edilemez bir
yanma vardı. Aklında ise kimse yoktu, yalnızca boş,
sessiz bir oda. Deniz, kıyıya vuran dalgalar. Gözlerini
kapadı. Yeniden bir yelkenliydi. Bata çıka ilerliyordu.
Göğsünün gerildiğini hissetti. Şakaklarında bir sızı,
parmak uçlarında gün yanığı, iğde kokusu bir acı
tatlılık. RRRRR... Geri geldi. Direndi, yol almak istedi
ama ses daha güçlü, daha baskın, acımasızca inledi.
RRRRR... ÖLDÜRRRR... Ne?
Sonraki birkaç ay, her şey bir memur
sıkıcılığında devam etti. Değişik hiçbir şey
olmadı. İşte yine Ahmet Beyler terfi aldı, Pınar
Hanımlar dedikodu yaptı ve Muhsin Beylerin oğlu
bilmemne üniversitesinde yükseğe başladı. Yüksek
mühendislik, dedi Muhsin Bey, şu zamanda en
kıymetli bir unvandı. Bunu sorgulamadı. Yükseklerde
gözü yoktu. Takip eden günlerde, önüne gelen işleri
bir makine titizliğiyle yaptı. Bundan olacak, epey
bir süre dizel motordan bir ses seda duymadı. Öyle
ki, biriken işlerin ucuz mürekkep lekelerinin küçük
dünyasının atlasını resmettiği ellerini yıkarken göz
göze geldiği sabunluk makineden epeydir haber
almadığını hatırlattı bir gün. Seslerin yokluğu içine
dert mi oldu? Neredeyse merak edecekti, ama
buna yeltenmedi. Ancak, kendine itiraf edemediği
bir ürkeklikle kalın dudaklarını büzüp Seslerin
dizel motorunu taklit etmeye çalıştı. Sözcükleri
fayanslara çarpıp yankılandığında eksik olan
şeyin ne olduğunu anladı. Sesler. Tüm hayatının
arka planında olması onu rahatlatıyordu da yeni
mi farkına varmıştı? Yaşam gergin, endişeli veya
utangaç anlarında beyaz gürültüsünü dinleyerek
her şeyin yolunda, hala orada, dünyada olduğunu
hatırladığı uzun mesafe bir telefon görüşmesiydi.
Bu aydınlanışı uzun mesafe telefon
görüşmeleri izledi. Yıllardır aramadığı arkadaşlarını
arıyor, hallerini hatırlarını soruyor ve eski günlerden,
ortak hatıralarından uzun uzadıya bahsediyordu.
Kimisi hatırlamıyor, nazik olanları ise hatırlıyormuş
gibi yapıyordu. Yaptığı görüşmelerin bir haritası
çıkarılsa ortada kendisi bir güneş gibi patlayacaktı;
her yöndeki şehirlere uzanan pamuk iplikleri. Her
an koptu kopacak. Görünürde özlemden doğan
bu görüşmelerin altında neyin yattığını anlamaya
çalıştı. Özlüyordu, ama arkadaşlarını değil. Eskiyi
mi? Ya da aradığı şeye hiç sahip olmamış mıydı?
Bunu anlamalıydı. Bir başka ben mümkün müydü?
Uzaktaki artık uzaktan tanıdıkları bir kenara
bakıp kendisini en iyi tanımış olanlardan birini;
S.'yi aramayı denedi bir akşam. Sesi, gürültülü bir
kalabalığın içinde zar zor seçiliyordu. Sanki geçmişte
yaşadıklarının uğultusu söylenenleri bastırıyordu.
Yanlış anlaşılmasın, onu özlediğinden falan da
değildi. S. de bunun böyle olmadığını biliyordu. Ben
eskiden böyle miydim? O telefon görüşmesinde
bunu soramadı. Bu yüzden konuşmayı fazla
uzatmadı. Bir daha aramaya da cesaret edemedi,
ya da faydası yoktu; emin olamadı. Geçmişin yarım
bırakılmışlığına dokunmak istemedi. Eski defterler,
eski hesaplar, eskiler açılsın istemedi. İyiyim... Her
zamanki gibi... Biliyorsun, uğraşıyorum... Ne iyi
ettin... Hadi canım... Hâlâ mı? Hâlâ.
Sevgili kardeşimiz. Unutulmuşluğun eskittiği
bir fotoğrafın arkasına böyle yazmak nereden
aklına gelmişti, hatırlamıyordu. Taşınırken ağzını
bantladığı ve hiç açmadığı o kuruyu bir akşam
açarken karşısına çıkan ilk fotoğrafın arkasında
yazan ifadeyi, bu durumun bir yansıması, hiç
doğmamış ikizinin bir hayaleti, oluşuna yordu.
Oysaki yalnızca bir kardeşi vardı. Bu ayrışma,
bu ikircikli yazgı. Çöpü eşeleyen itler gibi eski
fotoğrafları karıştırıyordu. Dişe dokunur bir tanesini
bulduğunda bir süre bakıyor sonra, sonra kimin kim
olduğunu hatırlamaya çalışıyordu bazen. Bazen de
unutmak istediği yüzleri görüp irkiliyordu. Eskinin
ağır kokusu zihnine çökmüştü, gençliğinin tazeliğini
hapsetmiş kareleri bulmak arzusuyla geçmişten
sahneleri hızlıca geçiyor, işe yarayabileceğini
düşündüklerini bir kenara atıyordu. İlkinde üzerinde
beyaz bir elbise vardı. Yirmili yaşlarının başındaydı.
Evde olmalıydı, ama hangisindeydi, hatırlayamadı.
Sokağın başında kör bir bakkalın olduğu yokuş
bir yer. Dar merdiven boşlukları, dökülmüş sıvalar.
Kalabalık aileler ve kesif bir kızartma kokusu. Saçları
omuzlarına dek düşüyordu. Yüzünde belirsiz bir
gülümseme vardı. Elleri, bir şeye uzanır ya da bir
şeyi yeni düşürmüşçesine açık kalmıştı, havadaydı.
Fotoğrafı kimin çektiğini hatırlamadı. Bir başkasında
üniversitedeydi. Arkadaşlarıyla bir bankta otururken
görünüyordu. Kömür karası gözlerini güneşten
sakınmak için iyice kısmış, başka bir yöne bakıyordu.
Birini bekler gibiydi, sanki aklı başka yerlerde
dolanıyor, bir şeyler arıyordu. Sıkıntıların başladığı,
çatlakların derinleştiği ve açılan yarıklardan suların
fışkırmadığı günler. Kurak günler. Bunu bastırmak
istercesine dudaklarında kırmızı bir ruj, yansıyan
güneşle ışıldıyor. Bir omzunda arkadaşının dirseği,
diğerinde ise uzun deri çantası. Arkasında tarih
yazılı bir başka resim. Dalgın bakışlar, dağınık saçlar.
Muhtemelen uzunca bir uykudan yeni kalkmış,
180 181