golge-derg-ocak-2016sy-100

“Ona zarar verdin mi?”
‘Ona dokundun mu?’ demeye dilim
varmamıştı, ben bile o kadar iyi bir poker oyuncusu
değildim. Hem maalesef cevabı çok iyi biliyordum.
“Hayır,” diyerek Alaz’ın arkasından içeri girdi
Mârid. “Ama bir daha bana karşı gelirsen ikinize de
zarar vereceğimden emin olabilirsin.”
Kapıyı arkasından kapatarak odanın ortasına
doğru ilerledi. Alaz’sa bir köşeye sinmiş, konuşmadan
duruyordu. Zihnine dokunmaya çalıştım ama tüm
iletişim kanalları kapalıydı. Beni zihninden bile
atmıştı. Bir an kendime engel olamadım, “Bu gece
benim için söyleyecek bir şarkın yok mu, denizkızı?”
Sevgilim boş bakışlarla baktı bana, maviyeşil
hareli gözlerinde buruk bir ifade vardı. Sanki
kandırılan, tuzağa düşürülen ben değildim de oydu.
Eh, başarılı olursam öyle olacaktı.
“Gevezeliği kes! Her şey tamam mı?”
İzbandut iblis Alaz’ın önüne geçerek
karşımda dikildi. İlk gördüğüm andan beri ondan
hoşlanmamıştım, hatta bayağı gıcık olmuştum
ve şimdi nedenini çok iyi anlıyordum. Tek
anlayamadığım, Alaz’ın bu herifte ne bulduğuydu.
Bende olmayıp onda olan şey neydi? Pardon,
sorumu geri alıyorum sayın yargıç.
“Tamam, hazırız.”
Cin kızıl gözlerini dikkatle üzerimde
gezdirerek bir açığımı aradı. Ona bu fırsatı vermedim
elbette. Beton grisi gözlerim hissettiğim öfke ve
tiksintiyi dışarıya sızdırmıyordu. Sonuçta ne kadar
kızarsam kızayım herifi dövecek halim yoktu. Hayır,
onun işini kendi yöntemlerimle bitirecektim.
“Bir de ben bakayım o zaman,” dedi
köpekbalığı müsveddesi ve sivri dişlerini gösteren
bir sırıtışla elimi yakaladı. Avucumun içine işlediği
silik “m” harfini inceliyordu; büyülü mühür Mami
Wata’nın sayesinde etkisini yitirmişti. Başka bir
deyişle, bana taktığı elektrikli tasmanın kumandası
bozulmuştu, haliyle iblis de bozuktu.
“Hiç rahat duramıyorsun, değil mi gölgecik?!”
İşte bunu yapmamalıydı. Alaz’ın bana
seslendiği ismi seçmişti özellikle. İçten içe dalgasını
geçiyor, gövde gösterisi yapıyordu aşağılık piç.
Onlara gerçekten ihtiyaç duyduğunuzda şu cin
avcıları nereye kayboluyordu?!
“Bir kaza oldu diyelim,” dedim dişlerimin
arasından. “Merak etme, istediğini alacaksın.”
“Öyle umalım. Yoksa Mr. Sad çok üzülecek ve
o üzüldüğünde neler olacağını tahmin edersin…
Ama önce ufak bir kontrol yapmama ses çıkarmazsın
herhalde. Malum, bu devirde kimseye güven
olmuyor.”
Göz kırparak arkasını döndü. Midemi
bulandırıyordu; ikisi de. Kahve sehpasının yanında
sessizce oturan Alaz’a bakamıyordum. Ne zaman
göz göze gelsek çığlık atmak istiyordum. Bakışlarımı
odanın içinde dolanan Mârid’e diktim. Etrafı
kontrol ediyordu. Yaptığım hazırlıkların ve odanın
gücünün farkındaydı; sadece bunun kendisine karşı
yapılmadığından emin olmaya çalışıyordu. Haliyle
hiçbir şey bulamadı, sonuçta amatör değildim.
Tatmin olunca yüzünde memnun bir ifadeyle gelip
karşımda durdu.
“İlginç bir yer seçmişsin?”
“İş ilginç olunca, haliyle...”
“Güzel. Başla o zaman.”
“Dur biraz, bir şey unutmadın mı?”
Kaşlarını çatarak kızıl gözlerini Alaz’a çevirdi.
“Sanmıyorum, kız arkadaşın burada ve sağlam. Ben
sözümü tutarım.”
“Peki ya Yüzüncü Ad?”
“Şey…” Etten bedeninin içinde rahatsızca
kıpırdanarak kollarını önünde kavuşturdu.
“Sorumsuz tutumun nedeniyle patronum onu
seninle paylaşmakta biraz kararsız kaldı, takdir
edersin ki. Korkarım canını ve küçük sevgilini
kurtarmakla yetinmek zorunda kalacaksın. Şimdi
ben fikrimi değiştirmeden işe koyul. Hadi!”
Bunu tahmin ediyordum zaten. Baştan
beri hepsi yalandı; Yüzüncü Ad onlarda değildi,
hiç var olmuş muydu ondan bile kuşkuluydum.
Artık umurumda da değildi. Mârid’i daha fazla
bekletmeden cin taşının olduğu güç merkezine
doğru yürüdüm. Cebimdeki kağıt parçasını çıkardım;
üzerinde iblisin el yazısıyla “Zinparhükan” yazıyordu.
Takım elbiseli cehennem tazısının benden istediği
buydu ama çok daha fazlasını alacaktı.
Kağıdı ona göstererek gülümsedim, salak
salak kafa salladı. Onun baktığı tarafta “cinlerin
korktuğu şey”, göremediği diğer yüzündeyse başka
bir isim vardı. Mârid’in “asıl korkman gereken kişi”
diyerek beni tehdit ettiği patronu, Bay-Üzülmekten-
Hiç-Hoşlanmaz, nam-ı diğer Mr. Sad. Gerçekten
böyle biri var mı, yok mu birazdan hep birlikte
öğrenecektik.
Kadim dildeki sözcükleri söylemeye
başlayarak merkezin kenarında durdum. Cin
dilinin en eski lehçesini kullanıyordum ama formül
tamamen bana aitti. Elimdeki kağıdı cin taşının
üzerine koymuştum; avucumu kağıda, dolayısıyla
taşa iyice bastırıyordum. Bu iş için özellikle “m”
harfinin olduğu elimi seçmiştim, aradaki bağ
önemliydi. Sesimi yükseltirken bu kez araya Aramice
kelimeler karıştırmaya başladım. Biraz bu dünyadan,
biraz bizimkinden; işin sırrı buydu. Avucumdan
yayılan sıcaklık önce kağıdı, sonra parlayan taşı
yakmaya başladı. Duvarlara çizdiğim sembollerle
harflerin canlanmaya başladığını hissediyordum.
Aynı şekilde güç merkezini çevreleyen şekiller
de hareketlenmişti. Havalandırma boşluğundaki
fısıltılar çığlığa dönüştü. Odadaki her şey sarsılıyor
ve yaptığım büyüye yanıt veriyordu. Elimi yavaşça
kağıtla taşın üzerinden kaldırıp geri çekildim.
Eskiden avucumun içinde olan silik “m” harfi
kağıda geçmiş, diğer harflerle karışmıştı. 1408’in
de katkısıyla duvarlardan, tavandan, yerden ve
eşyalardan akan enerji kısa sürede güç merkezinin
içini doldurarak kapkara bir hortumun oluşmasını
sağladı.
Büyü işe yaramış, iki dünya arasındaki kapı
aralanmıştı. Ancak hortumun enerjisini çektiği tek
şey oda değildi; vaktinde çekilmiş olmama rağmen
güç merkezi benden de besleniyordu. Dizlerimin
üzerine çöktüm, yerden destek alarak dayanmaya
çalıştım ama bu çok zordu. Uğultuyla dönüp duran
kara dumandan korunmak için başımı odanın
diğer tarafına çevirdim. Kızıl gözlü ifrit heyecanlı
bakışlarını girdaba dikmişti. Arkasında, sandalyeye
oturup kalmış olan Alaz ise bana bakıyordu, güzel
gözleri korku ve şaşkınlıkla açılmıştı. Beni daha önce
hiç iş başında görmemişti. Acaba beni gerçekten hiç
görmüş müydü ki?
“İstediğin bu muydu?” dedim zihnimin
içinden fısıldayarak. Beni duyuyor muydu
bilmiyordum. “Eğer gelip benden isteseydin zaten
yapardım… Senin için her şeyi yapardım.”
Yapmıştım da. Hortum hızını keserken
kara duman dağılmaya başladı. Uğultunun yerini
bağırışlar aldı ve güç merkezinin ortasında dikilen
iki karanlık figür ortaya çıktı. “Cinlerin korktuğu
şey” ile ifritin “asıl korkman gereken” dediği şey
aynı anda, aynı yerde belirerek somut birer bedene
büründüler. Daha önce bir seferde iki cini bu boyuta
geçirmeye çalışmamıştım hiç; neredeyse bütün
gücümü kullanmıştım ama başarmıştım.
Biri uzun boylu, açık tenli, siyah saçlı ve
insan görünümündeydi. Siyah takım elbise
giymişti. Kapkara gözleri gecenin içinde parlayan
yıldızlar gibiydi. Diğerinin boyu çok daha uzundu,
tavana değiyordu. İskeleti andıran ince, bembeyaz
vücudu çıplaktı. Eklemleri insan anatomisine göre
ters yönlere dönüktü. Kilden yapılma bir maskeyi
andıran yüzündeki derin göz çukurları boştu ve
içerisindeki karanlık tüm dünyayı yutabilirdi.
Gelen cinlerin biri Mr. Sad olmalıydı; fakat
diğeri bana sipariş edilen Zinparhükan değildi.
“Cinlerin korktuğu şey” denmişti bana, ben de bu
özelliği taşıyan herhangi bir cini çekip almıştım öteki
boyuttan. Ama şimdi hangisinin hangisi olduğunu
226 227