golge-derg-ocak-2016sy-100

Öykü: Funda Özlem ŞERAN
İllüstrasyon: Hüseyin ESEN
Öykü
GÖLGE OYUNU III
Fasıl*
Arap filozoflar en büyük sırrın varlık değil,
yokluk olduğunu düşünürler. Yokluk sıfırla ifade
edilir; sıfır Arapça sifr sözcüğünden türemiştir
ve bu sözcük aynı zamanda Fransızca chiffre
kelimesinin de kökenidir, yani “şifre”nin. Ancak
şifre sıfırda değildir. Sıfır tek başına yokluğu varlığa
dönüştüremez; yalnızca Tanrı yoktan var edebilir ve
sıfırdan bir evren yaratır. İşte esas şifre budur, bir adet
1 ve iki tane 0. Yüzüncü Ad. Tanrı’nın, yeryüzünün
hükümdarlarına bildirmediği son kutsal ismi. Belki
dünyanın kaderini değiştirecek olan kilit, belki de
evreni tekrar sıfırlayacak olan nihai şifre.
Bir zamanlar yeryüzü cinlerindi. İnsanlar
yokken dünyaya biz hükmediyorduk ve doğal
olarak, onu mahvettik. Âdem’den 2000 sene
önce, tıpkı onun ileride yapacağı gibi kan döktük,
öldürdük, yaktık, kül ettik. Karşılığında yeryüzünden
kovulduk, başka bir dünyaya sürgün edildik ve
şimdi sürgünden kaçmanın yollarını arıyoruz. Evet,
Âdemoğlu da dünyanın içine etti; fakat bazılarımız
hâlâ sahip oldukları o eski yuvayı özlüyor ve oraya
dönmenin yollarını arıyor. Kimi bu uğurda yanıp
parçalanmayı göze alıyor, kimi de hüddamcı denen
maskaraların elinde oyuncak oluyor. Bense onlara
başka bir seçenek sunuyorum, ikinci bir şans. Ben;
ateş ehlinin yol göstericisi, Yüzüncü Ad’ın peşinde
bir şifre çözücü, gölgesiz cinlerin “Gölge”si.
Ancak şimdi gerçek bir gölge gibi karanlık
kuytulara saklanırken, öfke ve utanç içinde felç
olmuş bir halde önümdeki manzarayı izliyordum.
Biricik aşkım Alaz, daha bu akşamüstü otel odama
gelip beni tehdit ederek zorla kiralayan Mârid’in
kollarındaydı. Bir anda kapı açılınca keyifleri
bozulmuştu. İçeri dalan münasebetsiz ki, beni takip
ettirdikleri cin oluyordu bu, ifritin hışmına uğrayarak
kulisten kovuldu. Bense göreceğimi görmüştüm;
fark edilmemek için sahneden çekilerek geldiğim
gibi geri döndüm. Yenilmiş, aşağılanmış, ihanete
uğramış, ezik bir gölge olarak…
Dünyaları parmağımda oynattığımı
sanıyordum, oysa asıl oyuna getirilen bendim ve
şimdi dünyanın en büyük kaybedeniydim. O müthiş
yeteneklerim, özel güçlerim, kuvvetli hislerim beni
buna hazırlayamamıştı. Sevgilimin ihanetini fark
edememiş, bu tuzağı görememiştim. Nasıl olabilirdi
bu? Aşkın o kızıl alevi benim de mi gözlerimi kör
etmişti? Aylardır birlikte olduğum kadın bana bunu
nasıl yapmıştı? Yoksa ta en başından beri bunun için
mi benimle birlikteydi? Aşığı olacak ifritle yaptıkları
plan dâhilinde mi peşime düşmüş, beni baştan
çıkartmıştı? Ve ben de mal gibi onun tuzağına
düşmüştüm, tıpkı cazibesiyle kandırıp avladığı
diğer salaklar gibi!
Öfkeden köpüren bir nehir gibi kendimi
sokaklara bıraktım. Öyle gözüm dönmüştü ki, eski
halime dönemiyordum. Maddesiz bir gölge halinde
kaldırım köşelerinde sürünürken aklıma başka
bir gölge geliyordu. İngiliz bir yazarın “Amerikan
Tanrıları” isimli kitabında benim gibi adı “Gölge”
olan bir herif vardı. Biraz hantal ve sersem bir şeydi;
karısı tarafından aldatılıyordu ve etrafında dönen
dolaplardan habersizdi. Sonunda ne olduğunu
hatırlamıyorum ama kendi sonumu kurtarmak
istiyorsam bir an önce toparlanmalıydım.
222 223