golge-derg-ocak-2016sy-100

Öykü: Hay
İllüstrasyon : MKS
Öykü
Cazu
Soydukları kervandan kaldırdıkları parayla günlerdir kerhanede ve meyhanede zaman geçirdikleri
için dün ellerindeki son çeyrekleri de kerhane karılarına yedirmişlerdi. Meyhaneci; hanında kavga çıkmasın
diye, meteliksiz olduklarını bile bile, taslarına şarap dökmüş fakat bu iki izbandut kerhanedeki karılar
yetmezmiş gibi hancının karısı ve kızını da bellemek isteyince küçük adam hanındaki diğer misafirlerİnden
özür dileyip iki katı boyundaki sarhoş adamların enselerine en kalınından bir kütükle vurarak gecelerini
sonlandırmıştı. İki haramiyi de köyün çöpünü taşıyan ihtiyarın çekçekine yerleştirip ihtiyara bir çeyreklik
uzattı. “Yetmez, dedi ihtiyar. Uyanırlarsa yiyeceğim dayak için de bir çeyrek isterim.”
İki adam uyandıklarında kendilerini ormanın içinde buldu. Burası hemen köyün bitimindeydi.
İhtiyar çöpçü ağır adamları çekçeğinde fazla taşıyamamış tahta tekerlerden biri ormana girmeden kırılmış,
“Nasıl olsa parasını hancıdan alırım” deyip yine de ormanın içindeki kara vadiye kadar getirip bırakmıştı
çekçeğini ve iki izbandut uyanmadan kaçmıştı.
Kafaları ağrıyarak ayılan adamlar gün ağarmamış diye yatıp uyudular. Gün ışığının sıcaklığı vurmaya
başladığında aç karınlarının gurultusuna uyandılar. Bu koca ormanda elbette yiyecek bir şeyler olmalıydı.
Çok geçmeden de koca atının yularını çeke çeke gelen bir avcıyı gördüler. Atının terkisinde de koca bir
geyik vardı. Yeni vurulmuş olmalı ki hâlâ kanı damlıyordu yere. Afak kendilerini henüz fark etmemiş olan
avcıya baktı, sonra etrafına bakınıp bir şey aradı gözleriyle. İhtiyar çöpçünün arabasının yanında bağlı
uzun çatalı gördü. Çatalı eline aldı ve ağırlığını kontrol etti. Boyundan uzun, dişleri sivriltilmiş tahta çatalla
önce nişan aldı. Omuzunun üzerinden ileri savurur gibi yapıp düzlüğüne baktı ve sonra yeni baştan
tüm kuvvetiyle fırlattı avcıya. Koca çatal bir ıslık sesi çıkararak uçtu, kendini geç fark eden avcının göğüs
kafesine yapıştı. Avcı bir daha nefes alamadı.
Afak yol arkadaşı Reyl’e baktı, genç adam gidip ütmüş atı bulma ve hem atı hem geyiği getirme
görevinin kendisine düştüğünü anladı. O atın gittiği yöne ilerlerken Afak da koca geyiği birkaç çalı çırpı ile
pişiremeyecekleri için kurumuş ağaç kütüklerini yan yana getirdi. Kaç gündür şaraptan bulanan mideleri
sonunda taze bir et görecekti.
Reyl çok geçmeden getirdi atı. Terkideki geyik vurulalı henüz bir saat ya olmuş ya olmamıştı. Afak
hayvanın derisini yüzmeye bile gerek görmedi, avcı hayvanı okla vurduktan sonra ağırlık yapmasın diye
içini de boşaltmıştı zaten.
Bilek kalınlığındaki bir sağlam ağaç dalını hayvanın içinden geçirip kütüklerin üzerine alev
değmeyecek şekilde bıraktılar. Sonra da kızaran geyiğe bakmadan yeniden uykuya daldılar.
Tuuların uzun uzun çalması derin uykularından uyandırdı. Yanık et kokusu ormanı sarmıştı. Ne
olduğunu anlamadan yanık geyiğin etini yiyen bir erkek çocuğu gördüler. Çocuk epeyce didiklemişti eti.
“Babamı siz mi öldürdünüz?” diye boş gözlerle sordu. Ne bir hüzün ne de sevinç vardı yüzünde.
Tuular yeniden ötmeye başladı. “Bu ne?” diye sordu Afak babasını öldürdüğü çocuğa. “Cazu” dedi
velet. “Cadı diyemedi” dedi tam arkasında bir kadın sesi. “Burada olmamak lazım ama bütün köyler şimdi
burada toplanır.” Afak avcının atını yularından tutup çekiştiren kadına baktı. “O avcının kadını mıydın?”
38 39