In Aeternum Mirabile Lectu 2021

Corona-impressies van een Amsterdamse juf
Freddy Groot eindexamenjaar 1977, Amsterdam, 17 april 2021
Op 15 februari 2020 vloog ik naar
Bali voor de Biodanza World
Encounter 2020. Tijdens deze
heenvlucht was ik zo zwaar verkouden, dat
ik op Schiphol mijn temperatuur nog heb
laten opnemen (37,5) en voor de zekerheid
een penicillinekuur heb meegekregen. De
landing op Jakarta en later op Denpasar,
heb ik doorstaan met koffiebekers, die met
hete doekjes gevuld waren, over mijn oren
heen, om te voorkomen dat mijn trommelvliezen
zouden scheuren.
Toch heb ik op de gezondheidsverklaring,
die ik in Jakarta in moest vullen, gezet dat
ik gezond was en geen klachten had. Dit
om twee redenen: Ten eerste wist ik immers
zeker dat ik geen Corona had, want
dat hadden we niet in Nederland (en dat
zouden we ook niet krijgen dacht ik naïef).
Ten tweede wist ik zeker, dat mijn reis
ogenblikkelijk onderbroken zou worden als
ik een vermoeden van Corona had.
De keurig gestempelde gezondheidsverklaring
heb ik als curiositeit bewaard.
In het internationale Biodanza gezelschap
bevond zich een jonge vrouw uit Italië, die
lachend opmerkte dat de eerste Coronadode
die zojuist in Italië was gevallen,
uit haar dorp kwam. Bezorgd heb ik de
organisatie op haar afgestuurd om uit te
zoeken of er gevaar was dat zij besmettelijk
zou zijn. Zij vond het allemaal enorm
overdreven en beschimpte de Italiaanse autoriteiten,
dat ze hele dorpen afsloten van
de buitenwereld. De realiteit heeft deze
nonchalante houding snel ingehaald en
later zouden wij mensen met zo’n mening
‘wappies’ gaan noemen.
Op 1 maart landde ik weer op Schiphol,
wederom via Singapore, waar iedereen op
het vliegveld mondkapjes droeg. Ook een
aantal passagiers in het vliegtuig droegen
die. Ik mailde mijn directrice met de vraag
of ik in quarantaine moest, maar zij vond
dat overdreven en vroeg mij om meteen
de volgende dag op school te verschijnen,
wat ik heb gedaan.
Daarna ging het allemaal razendsnel. Op
16 maart sloten de scholen hun deuren.
En werd ik ook gelijk ziek, met alle
Corona verschijnselen, maar allen in lichte
vorm. Direct heb ik de app van het OLVG
gedownload en elke avond mijn klachten
ingevoerd, zo voelde ik me enigszins veilig
en beschermd. Met groeiende ongerustheid
volgde ik alle journaals, talkshows en frontberichten,
waarin mij één ding heel duidelijk
werd: we weten niet hoe de ziekte zich
zal ontwikkelen en hoe dit verder zal gaan.
Al met al heeft het drie weken geduurd
voordat ik mij weer een beetje ‘normaal’
voelde, hoe moeilijk dat ook te peilen was
in deze totaal abnormale situatie. Ik zat
thuis in een lockdown. Filmpjes voor mijn
kleuters makend. Eenmaal per week onwennig
overleggend met mijn collega’s via
Microsoft Teams. En af en toe een poging
om met drie kleuters tegelijk een soort
van lesje via de kleine schermpjes te doen.
Onmogelijk uiteraard, maar wel hartverwarmend
en hilarisch om mijn kinderen
weer te zien en hun blijdschap te voelen
dat ze elkaar weer zagen.
Een ander lichtpunt en afleiding was het
duivennest, met twee zich razendsnel
ontwikkelende duifjes erin, dat zich op 1,5
meter van mijn keukenraam bevond in een
bloempot.
Ten slotte het hoogtepunt van de lichtpunten
wat nog steeds, weliswaar in
mindere mate, voortduurt is DE RUST. De
rust voor mijn huis en de rust in mijn stad.
Amsterdam is weer van de Amsterdammers
geworden. Mijn woongenot is met
6000 % toegenomen.
Van 20.000 mensen die per dag langs mijn
beletage met enkel glas, want monumentenpand,
aan de gracht liepen, waren dat
er misschien tien. De tientallen toeristen
die de hele dag aan de grachtenrand, op
het bruggetje, op mijn stoepje zaten te
drinken, lawaai te maken en troep achterlieten,
waren verdwenen !!
Elke ochtend maakte ik een prachtige
wandeling door de lege stad. Iedereen
heeft de beelden gezien. Het werd
opnieuw een toeristische attractie voor
mensen van buiten de stad, om naar Amsterdam
te gaan en de stilte te voelen.
Het was onwerkelijk en hemels tegelijk.
De ‘stad’ is gaan beseffen hoezeer die
afhankelijk is geworden van de toeristenindustrie
en ook wat voor dominante impact
die toeristenstroom op het ‘gewone’
leven heeft gekregen. Hopelijk is dit besef
ook een van de goede dingen die we aan
de pandemie overhouden en hoef ik me
niet meer te schamen voor mijn euforie
dat de terreur van de toeristen weg is.
Inmiddels heb ik al weer maanden ‘gewoon’
voor de klas kunnen staan en kunnen lesgeven.
Een tweede lockdown van zes weken
begin dit jaar, met volledig digitaal onderwijs
aan mijn groep 3/4 vond ik zwaar
vermoeiend, maar ook heel verhelderend
in een aantal opzichten. Ik had weliswaar
korter, maar veel intenser en ook echt elke
dag met AL mijn leerlingen contact. Dankzij
de enorme inzet van de leerlingen, ouders,
mijn collega’s en mijzelf, durf ik nu tegen
alle betrokkenen te zeggen:
“Onderwijsachterstand door Corona? Wij
doen er niet aan!”
Freddy Groot wordt gevaccineerd
10
11