In Aeternum Mirabile Lectu 2021

De dood zat regelmatig aan tafel dit jaar.
Lene had haar beide ouders verloren net
voor het begin van COVID. We moesten
begrafenissen in Denemarken organiseren
en een huis leegruimen. Een vriend
overleed, geïnfecteerd door de dominee,
die hem bezocht had, nog net voor het
bejaardenhuis dicht zou gaan.
We moesten zeilen tussen de Scylla van
al die hoestjes, waar de lagere school nu
eenmaal mee gepaard gaat en de Charybdis
van mijn bijna honderdjarige moeder,
met de foute bloedgroep, die ik regelmatig
wilde zien, aan de andere kant van een
grens die soms zo maar dicht kon gaan.
Het ging goed met veel pre-quarantaine en
soms bidden dat ze het zou uithouden tot
de grens weer openging.
Kinderen moeten rennen, spelen en vriendjes
zien, niet leren hun handjes te wassen
en afstand houden. Voetbal hield op. Judo
hield op. Ballet hield op. Het speelkwartier
hield op. De school hield op. Tijd om te
werken hield op. Er kwam thuis onderwijs.
Een onderwijzeres zat jolig te doen op een
schermpje. De tweeling hadden allebei een
tablet. Gelukkig vond de tweeling dat ook
niets. We zijn offline gegaan. Thuis onderwijs
was een beproeving voor ouders en
kinderen. Het was goed dat ze samen waren.
Een buurjongetje staarde jaloers over
het hek, terwijl de tweeling op straat aan
het ravotten en diertjes verzamelen waren
en ik een nieuwe opdracht klaar maakte.
De tweeling leerde bomen, vlinders (24
verschillende soorten gezien) en vogels determineren.
Ze leerden van het blad spelen
op de piano.
Voor volwassenen was het leven als de gevangenen
in de grot van Plato. We werkten
tussen afleidingen (één iedere drie minuten
gemeten) door, staarden naar schermpjes
en misten de werkelijkheid. COVID is een
sociaal overdraagbare ziekte. Het verspreid
zich in die omstandigheden die het leven,
leven waard maken.
Nu is de ziekte er een jaar. Hij blijft natuurlijk.
De mensheid en de ziekte zijn als een
danspaar dat net in de pas begint te komen.
Er wordt veel gezwamd over vaccins, die
uit der aard maar tijdelijk zijn - wat men
niet zegt - en de griepprik waar het wel
een deel van uit zal gaan maken, wat de
prijs daarvan gaat opkrikken, wat men ook
niet zegt. Judo begon weer. Voetbal begon
weer. Ballet begon weer. De grenzen gaan
dicht of blijven nog even open. De wereld
is veranderd en veel waar ik aan gehecht
was is verdwenen. Toch heeft het jaar ons
goeds gebracht.
Mijn moeder vierde haar 100ste verjaardag.
Mijn zuster Aafje en ik stonden naast haar.
We luisterden samen voor een raam naar
de band van mijn broer Boni buiten op het
gras. Ze hadden zelf hun koffie meegenomen.
Zeven oudere heren, die hit nummers
uit de jaren dertig voor haar speelden. “Ik
kan jullie ZIEN!” juichte mijn moeder, toen
haar 100-jarige ogen net de vage omtrekken
van de band beneden zagen. Ik mocht
en kon de Chaconne van Bach voor haar
spelen op mijn viool. Ik mocht haar liefde
voelen.
De tweeling zijn vrienden geworden.
Omdat Frida een passie voor Ballet
heeft, wilde Kees nu niet meer op
voetbal, maar ook op ballet, om samen
met haar te dansen en haar net
zo hoog op te tillen als die danser
van het Bolsjoj ballet. Ze dansen
‘natuurlijk’ samen. Ze voelen elkaar
zonder woorden aan. Een tweeling,
die een pas de deux danst, is de
droom van iedere balletleraar.
Lene en ik zijn door het vuur gegaan
en gelouterd. We hebben geleerd
elkaar ruimte te geven en elkaars
krachten en zwakheden te respecteren.
Toch heb ik heimwee naar dat terras,
luisterend naar de muezzin, die
het zonsondergang gebed afroepen,
duiven die opstijgen uit het dal, cirkelend,
zoekend naar de zon, in mijn
hand een waterpijp, beleefd geroezemoes
in het Arabisch om me heen,
een geurende jasmijn bloeiend over
de balustrade, op tafel voor me een
boek en tegenover me een vriend, na
een lange reis, om reisverhalen mee
te delen. Ah vriendschap! De prijs
van Covid is hoog!
De tweeling danst samen
30
31