In Aeternum Mirabile Lectu 2021

Marije de Jager 1974
ven weer op gang. Koren gingen repeteren,
sportclubs mochten weer trainen. Iedereen
moest in binnenruimtes een mondkapje
dragen en 1 meter afstand bewaren, maar
verder leek het leven net als vroeger.
Met al die vrijheid liet de voorspelde
tweede golf niet lang op zich wachten.
Het land ging eind oktober weer voor een
groot deel op slot, al mochten de scholen
en winkels ditmaal open blijven. Reizen
tussen de verschillende regio’s was niet
toegestaan en het mondkapje werd net
zo’n gewoon kledingstuk als een onderbroek
– je zou het wel laten om zonder de
deur uit te gaan.
In de week voorafgaand aan die tweede,
gedeeltelijke lockdown was ik voor mijn
doen extreem veel onder de mensen
geweest: ik had de sportschool bezocht,
een concert bijgewoond, in een dokterswachtkamer
gezeten en deelgenomen aan
een koorrepetitie. (Ik zie de lezer met zijn
ogen rollen.) Op zaterdag werd ik om 3
uur ’s ochtends klappertandend van de
koorts wakker. ‘Neem paracetamol en blijf
vooral binnen’, maande de gebelde arts van
de huisartsenpost. Geveld door de koorts
en met een knallende hoofdpijn had ik niet
veel anders gekund. Een paar dagen later
kon ik in de teststraat terecht en een week
na het begin van mijn klachten kwam de
uitslag: positief voor covid-19. Inmiddels
was ik koortsvrij maar kon ik niets meer
ruiken en voelde ik me slap en futloos.
Ook haperde het in mijn hoofd. Tijdens
beeldvergaderen met collega’s kwam ik
vaak niet verder dan: ‘Jongens, beslissen jullie
maar. Mijn hersenen werken niet.’
De maandag na de testuitslag bezorgde
een politieagent een brief van de burgemeester
waarin mij werd verboden het
huis te verlaten tot ik weer beter was. Er
werd gemeld dat ik strafbaar was als ik dat
wel deed en dat de GGD, de burgerbescherming,
de gemeentepolitie, de staatspolitie
en de militaire politie van dit feit
op de hoogte waren gesteld. Verder liet de
burgemeester weten dat ik binnenkort zou
worden gebeld door een medewerker van
de GGD-coronacentrale met instructies
over bron- en contactonderzoek en een
afspraak voor de tweede test, die negatief
moest zijn wilde ik weer naar buiten
mogen.
Maar er kwam geen telefoontje van de centrale. Er was ook geen nummer dat ik zelf kon
bellen voor informatie. Zelfs aan mijn huisarts had ik niets, want alles bleek centraal geregeld.
Helaas kon de coronacentrale de inmiddels de pan uit rijzende aantallen niet bolwerken,
waardoor contactonderzoek achterwege bleef en de besmettingen alleen maar verder
toenamen.
Drie weken na het begin van mijn ziekte – ik was nu klachtenvrij – kwam toch het verlossende
telefoontje. Ik werd zonder omhaal genezen verklaard. Omdat ik al drie weken
binnen zat, hoefde ik niet nogmaals een test te ondergaan. Naar mijn contacten werd
niet gevraagd – daar was het dan ook rijkelijk laat voor. De meldingsapp, die ik braaf had
gedownload, werkte alleen als je een code invoerde die je kreeg van de coronacentrale; dat
was vier weken na besmetting ook vrij zinloos.
Onder normale omstandigheden is de gezondheidszorg in Trentino voorbeeldig geregeld.
Ik vind dat ze in mijn geval – en vele andere, bleek later – aardig wat steken hebben laten
vallen. Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat ik, als ik ernstige
covid had gehad en opgenomen had moeten worden, de best denkbare zorg had gekregen.
Marije de Jager 2021
Tot zover mijn coronaverslag uit
Noord-Italië. Er is een jaar voorbij sinds
ik de raad van mijn collega in de wind
sloeg. En al heb ik daar geen spijt van, ik
zou toch graag weer eens gewoon een
tripje naar Nederland maken – zonder
gehannes met testen, zonder quarantaine
en zonder de onzekerheid van de
toestand van nu.
36
37