In Aeternum Mirabile Lectu 2021

om op het kleedje te eten; een picnic op
het dak. Dat dakterras (ik zeg dakterras
maar een terras is het niet echt) was een
redding. Kleine dingen gaven veel vreugde
in die eerste paar weken, een mooie les.
Gedurende deze weken in maart en april
waren wij niet-hond-hebbenden redelijk
jaloers op de hond-hebbenden onder ons.
Die mochten namelijk de hond uitlaten.
Een slimme buurman op onze straat had
dit snel genoeg door en huurde zijn hond
uit aan anderen op de straat. Dit ging van
een leien dakje tot de politie, die veel
controle hielden op straathoeken, wel heel
vaak dezelfde hond zag langskomen. De
slimme buurman werd beboet en de hond
werd weer door zijn baasje uitgelaten.
Clandestiene afspraakjes werden in supermarkten
en apotheken gehouden door
geliefden die apart van elkaar in lockdown
zaten.
Iedere avond om klokslag 20.00 uur gingen
wij het balkon op, samen met de rest van
de stad, om te applaudisseren voor alle medewerkers
in de gezondheidszorg. Het was
vaak het enige moment om met de medemens
een praatje te maken en voor velen
de eerste keer om eens goed de buren
te leren kennen. Eén van onze Italiaanse
buurmannen maakte zich gewoon om na
het applaudisseren iedereen te vermaken
met een serenade. Dit alles speelde zich af
tegen een achtergrond van een gevoel van
onrust en zorgen om familie en naasten.
Mijn grootmoeder woont alleen in Den
Haag, de rest van de familie in Haarlem.
Grootmoeder woont in een gebouw met
assistentie voor ouderen en zat daarmee in
een van de gevarenzones in het land. Veel
mensen in het gebouw overleden en het
was een, zoals mijn oma me vertelt, saaie
boel. Mijn oma’s zussen verloren beiden
hun man. Vrienden om mij heen verloren
grootouders.
2 mei 2020 was de eerste dag dat wij in
Barcelona weer naar buiten mochten voor
een wandeling met één andere persoon
en alleen om te sporten. Met zowel het
strand, het park en de berg Montjuïc
op twintig minuten lopen nam ik het er
nagenoeg dagelijks van om dan wel te hardlopen
of een mooie wandeling te maken.
Ook gingen langzamerhand een aantal
cafeetjes open om coffee to go te verkopen.
Zoals ik al aangaf, kleine dingen waren
nu zo mooi, om van te genieten. Een ware
luxe.
Eind mei gingen cafés en restaurants officieel
open. Ik ontmoette vier van mijn beste
vriendinnen om Aperol Spritz te drinken
op een terras. Geen van ons wist meer hoe
wij ons moesten gedragen in de buitenwereld.
We hadden zo lang binnen gezeten. De
make up die we hadden opgedaan voelde
onwennig, net als de feestelijke kleding die
wij hadden aangetrokken.
19 juni 2020, Cabrils
De zomer was inmiddels hard op weg in
Spanje en restricties werden langzamerhand
meer versoepeld. Dit leidde tot een
trip met zijn negenen naar een villa, een
half uurtje buiten de stad. Op een berg, in
een villa met een zwembad en een barbecue
hadden we een aantal van de beste
dagen van onze levens. Wakker worden in
een ander huis, mensen om ons heen die
we in maanden niet hadden gezien, natuur,
heerlijk eten en cocktails. Nooit zal ik dat
reisje vergeten. Nog nooit waren negen
volwassenen allemaal tegelijkertijd in zo’n
goed humeur; we waren allemaal zo blij om
elkaar te zien.
Augustus 2020
In Augustus vloog ik naar Nederland om
mijn familie te zien. Het was vreemd om
te reizen, ik was redelijk angstig en droeg
twee mondkapjes tijdens de reis. Vooral het
idee dat ik een ander ziek kon maken zat
in mijn hoofd en maakte me bang. Ik bracht
twee weken door met mijn familie, vader,
moeder, stiefmoeder, broer, twee zusjes van
5 en 8 jaar, en voelde mij gelukkig dat ik dat
kon doen.
Na de zomer kwam het virus met een
tweede golf hard aan. Het was volledig
te voorspellen. Gedurende de herfst en
wintermaanden werden restricties weer
strenger en brachten we meer tijd door
in huis. Veel dingen die voorheen vreemd
leken werden zo gewoon; het huis uit met
sleutels, portemonnee en mondkapje. Was
in september en oktober kantoor open, zo
ging dat ook weer dicht uit voorzorgsmaatregelen.
Thuiswerken was weer de norm. In
November hoorde ik dat er een herstructurering
was en ik vanaf januari niet meer
nodig zou zijn. Een nieuw jaar in met een
onzekere toekomst in een pandemie. Ook
geen ongehoord verhaal, velen verloren banen
en velen van hen met aanzienlijk meer
verantwoordelijkheden (denk hypotheken,
auto’s, kinderen) dan ik. Gelukkig zag ik dit
als het perfecte moment om eindelijk dat
project op te zetten waar ik al zo lang mee
bezig was. Maar die silver lining heeft niet
iedereen.
Het is voor ons allemaal een vreemd, triest,
ongewoon jaar geweest. Een jaar waarin ik
zoveel gesprekken had met vrienden over
hoe moeilijk we het hadden terwijl we ook
probeerden te realiseren dat anderen het
vele malen moeilijker hadden. Wat wij in
het Engels noemen check your privilege .
Want de pandemie maakte veel dingen
duidelijk, één daarvan zijnde dat het de
bestaande ongelijkheden in onze samenlevingen
alleen maar versterkte.
Ik hoop dat wij elkaar allemaal van steun
zullen zijn in de komende jaren, er zal veel
overblijvend letsel zijn zowel fysiek als
mentaal voor ons allemaal. Waar wij aan
het begin van de pandemie veel solidariteit
vonden, hoop ik dat wij daaruit kunnen
blijven putten in de nabije toekomst.
18
19