In Aeternum Mirabile Lectu 2021

Ronald Riet
Lex Weiler
Het coronajaar van Amber van der Steen
Barcelona, maart 2021
Na geruime tijd ziek te zijn geweest is Ronald Riet op 75-jarige leeftijd overleden. Van
1971 tot 2006 was hij docent scheikunde aan het Stedelijk. Ronald onderscheidde zich
door zijn grote vakkennis en een niet aflatend enthousiasme voor zijn vak en de school
als geheel. Maar ook zijn inzet voor de Aob, de vakbond voor onderwijzend personeel,
was kenmerkend voor hem.
Als mens was hij altijd goedgehumeurd en het schijnt dat hij met zijn pretogen leerlingen
overhaalde om zijn vak leuk te vinden en uiteindelijk ook te kiezen. Een geschil met
Nicole Sol over een veel te laag cijfer werd door Ronald met een bulderende lach in de
kiem gesmoord.
Dat het niet altijd meezat, bleek wel uit
een ongelukje met een chemisch goedje
dat op zijn hand terecht kwam en ook
nog rook veroorzaakte en dat nog wel
vlak nadat de schade door de grote
brand hersteld was. Menigeen dacht dat
het een flauwe oefening was, maar de
komst van de ambulance liet ons de ernst
van de situatie inzien.
Spreekwoordelijk was de gevoeligheid
van Ronald voor alcohol; op slotavonden
voor het personeel was het na één
glaasje al te veel en sloeg de vrolijke
stemming van Ronald over naar de hele
zaal, tot ieders genoegen! Avonden overigens
waar hij vaak vergezeld werd door
zijn geliefde vrouw Lia.
Haar en alle overige familie wensen we
sterkte met het verlies van zo’n geliefde
man.
Bijna een jaar geleden begon de pandemie,
voor ons in Barcelona. Als een
laaiend vuur raasde het coronavirus
door Noord Italië, onze buren. Vooralsnog
maakten wij (mijn vrienden om mij heen en
ik) ons niet al te druk vreemd genoeg. Toen
werd aangekondigd dat ons kantoor dicht
zou gaan het weekend van 13 maart grapten
wij nog dat we elkaar op maadag weer
zouden zien. Niets was minder waar.
Stond ik op 8 maart 2020 nog met 8000
anderen op de women’s march , zo zaten
we klokslag 20.00 uur opgesloten in huis
op zondagavond de 15e maart. Mondkapjes
verplicht overal, alleen bezoekjes (alleen,
niet met partner/huisgenoot/ouder/etc.)
naar de supermarkt of de apotheek waren
toegestaan.
Zo begonnen een aantal weken die, bij
gebrek aan een ander woord, bizar waren.
Maart is een maand waarin het nog weleens
wil regenen in Barcelona, en regenen
dat deed het in maart 2020. Ook al wilde
ik graag naar buiten om wat frisse lucht te
krijgen, de bezoekjes aan de supermarkt
waren niet favoriet: iedereen keek elkaar
achterdochtig aan en mondkapjes waren
nieuw en ongemakkelijk.
Thuis werken leek altijd zo aantrekkelijk
voor velen. Elke dag uit bed rollen en zo
aan het werk, geweldig! Snel kwamen
velen onder ons erachter dat het niet zo
rooskleurig is als het lijkt. Meeste van mijn
vrienden in Barcelona wonen/woonden
niet in appartementen die voorbereid
waren om plotseling ook als kantoor te
dienen. Plotseling moesten mensen die
met zijn vieren een huis delen allemaal
aan de keukentafel werken. Ikzelf deel een
loft stijl appartement met mijn partner,
ook dat maakte tot een gezellige (lees:
drukke) sfeer aan de keukentafel/eettafel/
kantoor/borreltafel. Eén van de lastigste
aspecten van thuiswerken wasde overgang
van werkdag tot avond en daarmee tijd
om te ontspannen. Hoeveel Netflix kaneen
mens kijken tot je er helemaal ziek
van wordt? Ik geloof zó dat 2020 het jaar
van de crime doc was. Zoom fatigue was
tegen het eind van de zomer ook een begrip.
Al wilde je nog zo graag met ouders,
broers, zussen, vrienden bijkletsen, na een
aantal maanden washet leuke ook wel van
de Zoom calls en Facetime sessies af. Ik
zou niet weten hoeveel virtuele borrels ik
heb gehad in die eerste twee maanden. Er
gingen redelijk wat flessen wijn doorheen.
Na een week of vier kwamen mijn partner
en ik erachter dat wij toegang hadden
tot het dak van ons gebouw. Zo hadden
we plotseling een ruimte waar we buiten
konden zitten, om te lezen, om misschien
een telefoontje voor werk te nemen, om
te zonnebaden, om een biertje te drinken
na het werk. Zodra het warmer werd
namen we avondeten mee naar boven
16
17