Questions Vragen Réponses Antwoorden - de Kamer

Chambre des représentants de Belgique
Questions et Réponses (SO 1998-1999)
—(176)—
Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers
Vragen en Antwoorden (GZ 1998-1999)
23343
responsabilité de l’administration communale (arrêté
royal du 16 juillet 1992 relatif aux registres de la population).
Aux termes de cet arrêté, «la détermination de la
résidence principale se fonde sur une situation de fait,
c’est-à-dire, la constatation d’un séjour effectif dans
une commune durant la plus grande partie de l’année.
Cette constatation s’effectue sur la base de plusieurs
éléments, notamment le lieu que rejoint l’intéressé
après ses occupations professionnelles, le lieu de
fréquentation scolaire des enfants, le lieu de travail, les
consommations énergétiques, et les frais de téléphone,
le séjour habituel du conjoint ou des autres membres
du ménage».
L’Office œuvre, avec le concours de la Banque
Carrefour de la sécurité sociale, pour promouvoir la
fiabilité des données du registre national des personnes
physiques et, de la sorte, expurger progressivement
l’aspect «cohabitation» du contrôle sociale assuré par
le secteur des allocations familiales. Lorsque, par
exception à la règle, le registre national ne peut apporter
la réponse, le seuil de présence habituelle est déterminé
par contrôle. La décision résulte du dialogue qui
a lieu entre le controleur et l’allocataire social, eu
égard à la notion de résidence principale contenue
dans l’arrêté royal du 16 juillet 1992 déjà cité.
2. Il n’existe pas de norme précise pour mesurer le
degré de présence. C’est le dialogue qui déterminera si
la présence d’un tiers est occasionnelle ou habituelle.
Si l’enquête révèle que, compte tenue de ce qui
précède, deux personnes ont la même résidence principale,
elle conclut à la cohabitation de ces personnes.
L’allocataire peut, par toutes voies de droit, apporter
la preuve contraire.
3 et 4. Au contraire du régime du chômage évoqué
dans votre question, les familles desservies par le
secteur des allocations familiales appartiennent très
souvent au monde du travail avec les contingences de
temps que suppose cette appartenance. La visite
rendue par le contrôleur doit donc réduire au minimum
les contraintes sociales pour les familles. C’est
dans un tel esprit que c’est le contrôleur social qui se
déplace, les cas échéant au lieu souhaité par son
interlocuteur. Le domicile est, en termes d’une moindre
contrainte, le lieu de prédilection. C’est dans ce
même esprit qu’une convocation des personnes au
siège de l’organisme d’allocations familiales n’est ni
souhaitée, ni envisagée en raison du préjudice qu’elle
générait pour les familles. L’expérience démontre par
ailleurs, dans la grande majorité des cas, que les familles
expriment leur satisfaction quant au contrôle social
exercé à domicile.
blijfplaats, onder de verantwoordelijkheid van het
gemeentebestuur (koninklijk besluit van 16 juli 1992
betreffende de bevolkingsregisters).
Dat besluit stelt: «De bepaling van de hoofdverblijfplaats
is gebaseerd op een feitelijke situatie, dat
wil zeggen de vaststelling van effectief verblijf in een
gemeente gedurende het grootste deel van het jaar.
Dezse vaststelling gebeurt op basis van verschillende
elementen, met name de plaats waarheen de betrokkene
gaat na zijn beroepsbezigheden, de plaats waar
de kinderen naar school gaan, de arbeidsplaats, het
energieverbruik en de telefoonkosten, het gewone verblijf
van de echtgenoot of van andere leden van het
huishouden».
Met de medewerking van de Kruispuntbank van de
sociale zekerheid ijvert de rijksdienst voor een grotere
betrouwbaarheid van de gegevens van het rijksregister
van de natuurlijke personen om zodoende geleidelijk
het aspect «samenwonen» te kunnen schrappen uit de
sociale controle uitgeoefend door de kinderbijslagsector.
Voor de uitzonderlijke gevallen waarvoor het
rijksregister geen antwoord biedt, wordt via de controle
uitgemaakt in welke mate er sprake is van
gewoonlijke aanwezigheid. De beslissing volgt uit het
gesprek tussen de controleur en de ontvanger van een
sociale uitkering, rekenning houdend met het begrip
hoofdverblijfplaats vervat in het reeds genoemde
koninklijk besluit van 16 juli 1992.
2. Er is geen vaste norm om de mate van aanwezigheid
te meten. Uit het gesprek moet blijken of een
bepaalde derde occasioneel dan wel gewoonlijk aanwezig
is. Als uit het onderzoek blijkt dat, rekening
houdend met het voorafgaande, twee personen
dezelfde hoofdverblijfplaats hebben, is het besluit dat
zij samenwonen. De bijslagtrekkende kan met alle
rechtsmiddelen het bewijs van het tegendeel leveren.
3 en 4. In tegenstelling tot wat het geval is in de
werkloosheidsregeling waarvan sprake in uw vraag,
behoren de gezinnen van de kinderbijslagsector vaak
tot de arbeidswereld, met de daaraan verbonden toevalligheden
op het gebied van tijd. Het bezoek van de
controleur moet de sociale druk voor de gezinnen tot
een minimum beperken. Daarom is het de sociale
controleur die de verplaatsing doet, in voorkomend
geval naar de door de betrokkene gewenste plaats. Een
bezoek aan de woonplaats is daarvoor de beste plaats
als men zo weinig mogelijk hinder wil veroorzaken.
Om dezelfde reden is het niet wenselijk en wordt er
ook niet aan gedacht de betrokkenen naar de zetel van
het kinderbijslagfonds te doen komen, wegens de last
die dat voor de gezinnen met zich zou brengen. De
ervaring leert ons ten andere, dat in de meerderheid
van de gevallen, de gezinnen hun tevredenheid uitdrukken
omtrent het sociaal toezicht aan huis.