Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

etendante la maldekstran manon ĉar la dekstra okupiĝis pri la
telero.
“Kia barbareto vi estas, Nell,” ridis ŝia patro, sed li donis al
ŝi rapidan, koleretan rigardon. “Kie estas via dekstra mano?”
Ŝi tiris ĝin malrapide de malantaŭe kaj etendis la fendhavan
malnovan teleron. “Mi pensis ke eble vi donos al mi
ankaŭ iom da kokidaĵo” ŝi diris—“Nur femuron aŭ ugilon aŭ
iom da brustaĵo suĉus.”
La kapitano kuntiris la brovojn. “Kion ĉi tio signifas? Pip
ĵus venis al mi ankaŭ. Ĉi vi havas nenion pro manĝi en la
infanejo?”
“Nur buterpanojn, tre dikajn” vespiris Nelli.
Estera kun malfacilo subpremis rideton.
“Sed vi ĉiuj ĉefmanĝis je la unua.”
“Ŝafaĵon akve kuiritan kun karotoj kaj rizpudingon,” diris
Nell malgaje.
Kapitano Woolcot detranĉis femuron preskaŭ sovaĝe kaj
metis ĝin sur ŝian teleron.
“Nun forkuru; mi ne scias kio estas al vi du hodiaŭ
vespere.”
Nelli atingis la pordon, tiam sin turnis.
“Ho, se vi nur donus al mi ugilon por kompatinda Meg—
Judi iom ricevis de Pip, sed Meg nenion havas,” ŝi diris kun
bele aiktita esprimo kiu absolute tuŝis la koron de Kolonelo
Bryant.
Ŝia patro mordis sian lipon, dehakis ugilon en malbonaŭgura
silento kaj metis ĝin sur ŝian teleron.
“Nun forkuru kaj ne plu ĝenu min per tiaj sensencaĵoj—
kara.” La lasta vorto tre malfacile eliĝis.
La aperon de Nell kun la du porcioj de kokidaĵo oni salutis
per brua aplaŭdo en la infanejo; Meg estis ravita de sia
- 9 -