Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

de Misrego, do la du knabinoj estis ĉiam kune. Dufoje semajne
ili iris en la urbon per la riverboato por lerni kiel demandi per
ĝentila franclingvaĵo “Ĉu la juna lino de la panisto havas la
avan ĉapelon, brunajn gantojn, kaj ombrelon de la nevino de
la funebraĵisto?” Kaj dufoje semajne, respondinte nekonsekvence,
“Ne, sed la ĥirurgo havis iom da biero, da
mustardo kaj la manĝgongon,” Aldita kondukis sian amikinon
malrapide tien kaj reen laŭ tiu preferata tereno de la Sidnejaj
gejunuloj kaj laŭmoduloj—la Dombloko. “Nur por ekscii kiom
da ĉapeloj leviĝos pro mi,” Fraŭlino Aldita diradis kiam ili
ekiris; kaj antaŭ la no Meg sopire diradis, “Kiel ĉielece koni
arojn da sinjoroj same kiel vi.”
Iufoje unu el tiuj haltus kaj interŝanĝus kelkajn vortojn kaj
tiuokaze Aldita formale prezentis Meg; oe, tamen, tiu lasta,
kiu estis suĉe inteligenta malgraŭ sia malsaĝeco, emus supozi
ke ŝi rimarkas superecan, amuzitan sintenon ĉe la sinjoro. Kaj
oe ja estis tiel; plejparte ili estis viroj kun kiuj Aldita konatiĝis
ĉe baloj kaj teniso ĉe sia propra hejmo kaj kiuj opiniis tiun
junulinon frumatura infano, kiun oni devus teni en
klasĉambro dum ankoraŭ kelkaj jaroj.
Iun tagon Aldita alvenis ĉe Misrego plenplena de mistera
graveco. “Venu en la ĝardenon, Margarita,” ŝi diris, tute
malatentante Bebinjon kiu, kun granda malfacilo, estis
persvadinta sian plej aĝan fratinon rakonti al ŝi la eterne ravan
legendon pri la tri porketoj.
“Ho ne, je la haroj de mia men-ton-ton-tono, do mi
tiregos kaj spiregos kaj enblovos vian domon,” nur dufoje estis
dirita, kaj la kulmina parto ankoraŭ ne venis.
Bebinjo rigardis supren per ŝtormaj okuloj.
“Iru for, Aldifa,” ŝi diris.
“Fraŭlino MacCarthy, Bebinjo kara,” Meg sugestis milde,
- 47 -