Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

iletojn por ĵaŭdo vespere, kaj nun, vi tre malsaĝaj infanoj, vi
ĉiuj devos resti hejme.”
Okazis unu-duminuta kuna vekriado. Ili ĉiuj antaŭĝuis ĉi
tiun plezuron jam de preskaŭ monato kaj la disreviĝo estis al
ĉiuj vere amara.
“Ho Estera, tio vere estas tro forta! Ĉiuj la uloj ĉe la
lernejo jam vizitis ĝin.” La bela vizaĝo de Pip kolere ruĝiĝis.
“Kaj pro tia bagatelaĵo ankaŭ!”
“Simple ĉar vi havis rostitan kokidaĵon por la ĉefmanĝo,”
diris Judi per voĉo sufokeca. “Ho, Estera, kial vi ne povintus
manĝigi vin per bovino, aŭ ĉevalo aŭ hipopotamo—kio ajn
krom rostita kokido?”
“Ĉu vi ne povus persvadi lin, Estera?” Meg ŝin rigardis
pete.
“Kara Estera, tion faru!”
“Ho dolĉa, bela Enjo, penu!”
Ili sin kroĉis al ŝi avide. Bebinjo ĵetis la brakojn ĉirkaŭ ŝian
kolon kaj preskaŭ sufokis ŝin; Nell karesis ŝian vangon. Pip
frapetis al ŝi la dorson kaj petis ke ŝi “estu bonulo”; Bunty kaŝis
sian nazon en la haroj ĉe ŝia nuko kaj silente larmis; Meg tenis
ŝian manon malĝojege; la Generalo eligis serion da ĝojkriĉoj
kaj Judi, agacita, premiis lin per frapo.
Estera promesis fari sian eblon, peti kiel neniam antaŭe,
kaĵoli, petegi, perati, minaci; kaj ili ne permesis al ŝi foriri
post tiu certigo.
“Mi tamen konsilas al vi ĉiuj esti preternormale bonkondutaj
kaj kvietaj la tutan tagon,” ŝi diris, rerigardante el la
pordejo. “Tio plej ekus ĉe li, kaj li estos hejme la tutan tagon.”
Bonkondutaj! Estis absolute dolorige observi la virton de
tiuj infanoj dum la cetero de la tago.
Estis feria tago kaj Fino Marsh estis for, sed eĉ ne unufoje
- 15 -