Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

anima bebo.
Sed dimanĉon vespere, kiam ŝi vidis portata malsupren ĝis
la teretaĝo kofron kiun oni plenigis per ŝiaj posedaĵoj kaj
etikedis kun ŝia nomo, ŝajnis kvazaŭ malvarma mano sin
fermus ĉirkaŭ ŝian koron. Tamen, ŝi diris al si, li nur faras ĉion
ĉi tion por ŝajnigi ĝin pli reala.
Sed jam estis matene, kaj ŝi ne plu povus malkredi. Estera
estis veninta al ŝia litrando kaj kisinta ŝin malgaje, ŝia bela
vizaĝo ĉagrena kaj tenera. Ŝi estis peteginta kiel neniam antaŭe
pri nuligo de la kondamno de kompatinda Judi, sed la
Kapitano estis neŝancelebla. Estis ŝi kaj ŝi sola kiu ĉiam
misgvidas en ĉio; la aliaj bone kondutus se ŝi ne estus tie por
inciti ilin al petolaĵoj, do ŝi foriru. Cetere, li diris, ŝi multe
protus per tio. Li elektis por ŝi bonegan lernejon; la sinjorinoj
kiuj estras ĝin estas bonkoraj sed tre rmaj, kaj Judi ruiniĝas
pro manko de rma mano. Tio, ja, estis certagrade vera.
Juidi sidis rektadorse en sia lito je la vido de la malgaja
vizaĝo de Estera.
“Nenio fareblas, kara; estas nenia elirejo,” tiu diris delikate.
“Sed vi iros kiel kuraĝulino, ĉu ne, Ju-Ju? Vi ĉiam estis la tipo
kiu mortas kuraĝe, kiel diras Pip.”
Judi glutegis grandan bulon en sia gorĝo, kaj ŝia
kompatinda vizaĝeto iĝis pala kaj streĉita.
“Ne maltrankviliĝu, Estenjo. Nu, do, vi iru malsupren al
matenmanĝo,” ŝi diris per voĉo kiu tremis nur iomete, “kaj
bonvolu lasi ĉe mi la Generalon, Estera; mi malsuprenigos lin
kun mi.”
Estera metis sian dikan leton sur la kapkusenon, kaj kun
sola, ama rigardo malantaŭen, eliris la pordon.
Kaj Judi tiris la knabeton malsupren en siajn brakojn, kaj
tute kovris iliajn du kapojn per la litkovriloj kaj tenis lin per
- 39 -