Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

Li ŝovis la manojn en siajn poŝojn kaj promenis tien kaj
reen kelkfoje, laŭ la pado.
“Ŝaŭm’ nne igos nin pendumi,” li murmuris, malhele
rigardante la pordon en la muro tra kiu ŝi ĵus malaperis.
Li ŝovis sian ĉapelon malantaŭen kaj malgaje ksrigardis
siajn botojn, cerbumante pri la sekvoj de ĉi nova petolaĵo.
Malpeza paŝo aŭdiĝis apud li.
“Ni iru,” diris Judi, tirante lian manikon; “estas jam farite
nun, do ni iru nin amuzi; ĉu vi tenas la monon sekure?”
Estis la dua horo kiam ili eliris la pordegon kaj direktis
sian rigardon supren laŭ la deklivo ĝis la haltejo. Kaj estis la
kvara kaj duono kiam ili elsaltis urbonirantan tramon por
kolekti sian kondaton.
Kian posttagmezon ili havis! Tuj kiam ili jam troviĝis
interne de la Akvario eĉ Pip ankenmetis siajn skrupulojn kaj
sin plene dediĉis al amuziĝo. Kaj Judi kvazaŭ estis
frenezulineto. Ŝi elspezis ŝilingon de sia mono por la ondanta
fervojo, nomante la rapidan, konsternan moviĝon “ĉieleca”. La
unua veturo sentigis vomemon al Pip, do li evitis ripeti la
provon kaj kun sento preskaŭ de sufokiĝo pro timo rigardis
dum Judi de tempo al tempo ekiris, gaje mansvingante de la
riskoplena ĉareto. Poste ili ambaŭ luis paron da rulŝuoj kaj
kontuziĝis nigre kaj blue pro pezaj faloj sur la asfalto. Post tio
ili rajdis sur la karuselo, sed Judi trovis tion seninteresa
kompare kun la ondanta fervojo kaj rifuzis fordoni duan
tripencon por ĝi, sin kontentigante rigardi dum Pip
ĉirkaŭrapidis kaj kuregi ĉe lia anko tiel longe kiel ŝi povis
samrapide iri. Ili nis la viziton per longa inspektado de la
ŝujo, manĝeto el dubefreŝaj kontaĵaj tortoj kaj arakidoj je
valoro de du pencoj. Kaj, kiel mi jam diris, estis la kvara duono
kiam ili suprenrapidis la padon denove ĝis la supra pordego de
- 33 -