Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

“Rigardu tion—tiion—kaj tiiion!’
“Tiion” forprenis pecon de ŝia robo kaj “tiiion” forigis la
supron de rozujo; sed tiaj bagatelaj misokazoj estas oa
fenomeno en multaj sferoj.
“Akcidentoj ja okazas, eĉ al la plej bone reguligitaj herbotondistoj,”
ŝi diris trankvile, levante la falĉilon per nova
ĉirkaŭsvingo.
“Ĉesu tuj, Helena! Kial vi ne povas iri kaj ludi trankvile
kun via pupo kaj ne fari tiajn aferojn?” diris ŝia patro
kolereme.
“Kaj ja estis por plezurigi lin ke mi tion faris,” ŝi diris,
laŭŝajne alparolante la leontodojn.
“Nu, ne ‘plezurigos lin’ esti devigata provizi vin per korkaj
kruroj kaj restoki la ĝardenon,” li diris seke. “Formetu ĝin.”
“Ja kaj estas eleganteco mem ĉianke: vi certe ne estus
volanta lasi la duonon ne farita simile al viro kun nur unu
vango razita.”
Judi de tempo al tempo afektis kuriozan parolmanieron
pro iu neklara motivo.
“Nu do, se vi nur bonvolus malsupreniri kaj mem kontroli
ĝin, konvinkita vi ja fariĝus.”
La Kapitano kaŝis sian ridetemon malantaŭ siaj lipharoj.
La knabineto tre komike aspektis starante tie en sia kurta
malnova, rozkolora robo, ĉapelo kun ŝirita randaĵo sur ŝiaj
implikitaj malhelaj haroj, siaj okuloj fajretantaj, ŝia vizaĝo
ruĝeta, kaj la granda falĉilo en ŝiaj manoj, impertinentaj vortoj
sur ŝiaj lipoj.
Li malsupreniris kaj ekzamenis ĝin: ĝi estis bonege farita
same kiel la plejmulto de la aferoj entreprenitaj de Fraŭlino
Judi, inkluzive de la petolaĵoj; kaj ŝiaj malgrandaj nigreŝtrumpitaj
kruroj estis ankoraŭ en bona stato.
- 19 -