Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

decimalajn frakciojn kaj ne estus povinta fari kvadratan
ekvacion eĉ por savi al si la vivon.
“Tamen, mi ne pensas ke vi devas tute senkuraĝiĝi, Pip.
Mi iom antaŭiris la aliajn knabojn en mia klaso en tiuj
studobjektoj, laŭ mia memoro. Ni ne povas ĉiuj eminenti en la
sama sfero kaj mi ĝojas ke vi ekkonstatas la gravecon de
laboro.”
“Jes, patro.”
Meg estis enirinta la salonon kaj sidis sur la planko antaŭ
la meblo kiu entenis la muzikfoliaron, kun tondilo, ngringo
kaj volvaĵo de mallarĝa blua rubando sur la genuo, kaj ĉiuj la
kantnotaroj de la patro, pri kiuj li tiel oe plendis ke ili
disfalas, sternitaj antaŭ ŝi[si].
Li rimarkis ŝin iufoje kiam li preterpasis la pordon kaj
aspektis mirigita kaj kontenta.
“Dankon, Margareta; ili tion tre bezonis. Mi ĝojas ke vi
tamen povas montri vin servema.”
“Jes, patro.”
Meg kudradis diligente.
Li revenis al sia kabineto kie la kapo de Pip estis klinita
studeme, absorbite, kaj piramidoj el libroj estis sur la tablo. Li
skribis ankoraŭ du leterojn kaj tiam aŭdiĝis frapeto ĉe la
pordo.
“Envenu,” li vokis, kaj eniris Nell.
Ŝi tre zorge portis pleton kovritan de neĝblanka surtelero
sur kiu estis glaso da lakto kaj telereto da morusoj. Ŝi metis ĝin
antaŭ lin.
“Mi pensis ke eble vi volus havi manĝeton, patro,” ŝi diris
milde kaj Pip ricevis subitan tusatakon.
“Mia kara infano!” li diris.
Li rigardis ĝin tre penseme.
- 17 -