Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

Kaj tiu estis la seĝo kiu surhavis la uniformon kaj unu
maniko tramalsekiĝis per la likvaĵo, kaj la bela blanka ĉemizo
kiu kuŝis tie ankaŭ, atendante ke oni surkudru butonon, estis
glueca, abomena! Bunty per freneza, terurita rigardo ĉirkaŭ la
ĉambron serĉis iun lokon por sin malaperigi, sed estis nek
ŝirmaj anguloj nek kurtenoj, kaj mankis tempo iri en la
litĉambron kaj sub la liton. Apud la fenestro estis iom granda
ŝranko por medikamentoj kaj kiel lasta rimedo Bunty sin
premis en ĝin, la kruroj kuntiritaj, la kapo inter la genuoj kaj la
sonoj de misaŭgura kunklakado de boteloj en liaj oreloj.
Momenton poste lia patro estis en la ĉambro.
“Granda Ĉielo! Dio benu mian animon!” li diris, kaj Bunty
tremis de kapo ĝis piedoj.
Tiam li diris multon tre rapide—“fremdan lingvaĵon” kiel
Judi nomis ĝin; piede faligis ion kaj kriis “Estera!” en teruriga
voĉtono. Sed Estera estis for en unu el la kampoj kun la
Generalo, do ne estis respondo.
Pli da fremdlingvaĵo, pli da brua paŝado.
La dentoj de Bunty kunklakadis brue; li levis manon por
kunpremi la buŝon, kaj la ŝranko perdis la ekvilibron,
renversiĝis, elĵetante ĝian okupanton ĝuste ĉe la piedoj de la
patro, kaj la botelojn ĉiudirekten.
“Mi ne faris—mi tute ne—ne estis mi—mi ne kulpas!” li
veis, paŝante malantaŭen en la direkton de la pordo.
“Hu—ja-a—bu—hu-u! Estera—bu-u—jah—Judi—ho-oo!
ho-ho-oh!” Kiel ja estus atendeble, lia patro estis preninta
rimenon kiu kuŝis en oportuna proksimeco kaj vigle utiligis
ĝin sur sian lon.
“Ho-o-o! ho-o-o! h-oo! ha-a-a! ne estis mi—mi ne
kulpas—estas Pip kaj Judi—ho-o-hu-u! la spektaklo! bu-hu!
ha-ah—vi mortigas min! hu-bu mi nur f-faris—ho-hu-u-ha! f-
- 23 -