Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

La patrino? vi demandas.
Ho ŝi havis nur dudek jarojn—nur bela, ridvizaĝa knabino
ŝi estis, kiun ili ĉiuj adoris, kaj kiu estis malmulte pli
respondeca kaj minimume pli lerta en la mastrumado ol estis
Meg. Nur la plej juna el la idaro estis ŝia, sed ŝi ŝajnis egale ami
la ceterajn ses kiel ĝin kaj traktis ĝin kvazaŭ ĝi estus tre amuza
katido pli ol vere vivanta homido kaj ŝia propra.
Efektive ĉe Misrego—per tiu nomo ilia domo ĉiam estis
konata, kvankam mi kredas ke alia estis pentrita super la
balkono—tiu bebo ŝajnis amuzega ŝerco al ĉiu. La Kapitano
kutime ridis kiam li vidis ĝin, balancis ĝin kaj tuj petis ke iu
alia ĝin prenu.
La infanoj trenis ĝin ĉien kun si, faligis ĝin sennombrajn
fojojn, forgesis ĝian mantelon en pluvaj tagoj, surmetis al ĝi
tro da vestoj kiam estis varme, manĝigis ĝin per la plej
eksterordinaraj nutraĵoj kaj tamen ĝi estis la plej sana, bela kaj
ĝoja bebo kiu iam suĉis dikan polekseton.
Krome oni neniam nomis ĝin “bebo”; tio estis la speciala
nomo de la plej proksima al ĝi laŭ aĝo. Kapitano Woolcot estis
dirinta “Nu do, ĉu ĉi tiu estas la Generalo?” kiam oni metis en
liajn brakojn la etan, ruĝan, elstarokulan estaĵon kaj la nomo
ricevis ĉiutagan uzadon kvankam mi kredas ke en la
baptosoleno la subpastro ja diris ion pri Francisko Ruperto
Burnando Woolcot.
Bebinjo havis kvar jarojn kaj ĉiam estis mola, dika etulino,
ĉarme karesinda, kun grandaj, ridetemaj okuloj kaj lipoj tre
kisindaj kiam ili estis liberaj de kontaĵo.
Ŝi tamen havis emon plorigi la Generalon. Alie ŝi vere
estus preskaŭ modela infano. Sennombrajn fojojn oni trovis
ŝin premanta ĝian kompatindan bruston por “fajgi” ĝin, aŭ eĉ
pinĉanta ĝiajn braketojn aŭ tiranta ĝian senkulpan nazon
- 3 -