Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

tondilon de la Generalo aŭ li forigos siajn okulojn, Dio lin
benu.”
La juna vicpatrino sin klinis malantaŭen en sia seĝo kaj
ĉirkaŭrigardis tragedie. Ŝi neniam vidis sian edzon tiel
kolerega kaj ŝiaj belaj lipoj tremis kiam ŝi rememoris ke li
ŝajnis kulpigi ŝin pri ĉio.
Meg ankoraŭ ne moviĝis; la akvo malrapide gutadis el la
vestoj de Bebinjo kaj faris akon sur la planko, Bunty ankoraŭ
spasme veis, Judi fajfadis spiteme, kaj la Generalo, senigita de
la tondilo, ĉirkaŭlekadis sian kotan ŝuon per sia kara ruĝa
langeto.
Singulto leviĝis en ŝia gorĝo, du larmoj plenigis ŝiajn
okulojn kaj kuris laŭ ŝiaj glataj, belaj vangoj.
“Sep vi estas, kaj mi havas nur dudek jarojn!” ŝi diris
patose. “Ho! estas troe—ho ve! estas ja troe.”
- 25 -