Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

alvenis sur lian liton kaj, ĉar li ne bone povus teni lin ĉi tie, mi
supozas ke li kondukis lin hejmen.”
Io simila al honta rigardo venis en la helajn okulojn de
Judi.
“Mi timas ke mi verŝajne kaŭzis iom da ĝeno al mia patro,”
ŝi diris kviete. “Estis mi kiu lasis la Gen mian fraton ĉi tie ĉar
mi ne sciis al kiu kondi lin dum unu-du horoj. Sed mi ja
intencis mem konduki lin hejmen. Ĉu li jam de longe estas
for?”
“Proksimume duonhoron,” la ociro diris kaj penis ne
aspekti amuzita pri la solena maniero de la knabineto.
“Ha, dankon. Eble ni sukcesos atingi lin. Venu, Pip,” kaj
kapsalutante en serioza, formala maniero ŝi sin turnis kaj iris
laŭ la verando kaj tra la pordego kun sia frato.
“Ni tras en belan kaĉon,” li diris.
Judi kapjesis.
“Tio estas verŝajne la plej terura faro de nia tuta vivo.
Prezentu al vi ke patro portaĉas tiun infanon la tutan
distancon de ĉi tie. Mia di’!”
Judi kapjesis denove.
“Ĉu vi ne kapablas paroli?” li diris incitite. “Vi kondukis
nin en ĉi tion—mi ne volis ĝin fari; mi tamen akceptos kun vi
la sekvojn, kompreneble. Sed vi devos rapide elpensi
senkulpigon.”
Judi formordis tri ngropintojn de sia dekstra ganto kaj
melankolie aspektis.
“Estas absolute nenio farebla, Pip,” ŝi diris malrapide. “Mi
tute ne pensis ke la afero niĝos tiele. Mi supozas ke ni simple
devos tuj reiri kaj nin prezenti por puno. Li estos tro kolera
aŭskulti ian ajn senkulpigon, do plej bone ke ni nur submetiĝu
kuraĝe al tio, kion li faros al ni. Mi ankaŭ vere bedaŭras ke mi
- 35 -