Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

malgajeco. La larmoj de Meg pluvis en ŝian tetason; Pip ŝovis
la kalkanumon en la tapiŝeton kaj demandis al si kio estas al
siaj okuloj; kaj eĉ la apetito de Bunty por buterpanoj
malpliiĝis.
Judi sidis tie silenta; ŝi jam forŝovis sian neuzitan teleron
kaj sidis ĝin rigardanta kun esprimo de absoluta malespero sur
ŝia juna vizaĝo. Ŝi aspektis kiel tragedia reĝino ironta al tuja
ekzekuto.
Baldaŭ Bunty deiris sian seĝon, kovris sian kafon per
subtaso por ŝirmi ĝin kontraŭ muŝoj, kaj solene eliris la
ĉambron. Post minuto li revenis kun peklobotelo enhavanta
grandegan, verdan ranon.
“Vi rajtas reteni ĝin kiel vian propran, Judi,” li diris per
voĉtono preskaŭ senbride malgaja. “Ĝi eble amuzados vin ĉe la
lernejo.”
Sinoferado atingis sian kulminon, ĉar tiu rano estis la plej
kare amata posedaĵo de Bunty.
Tio stimulis la aliajn; ĉiu portis iun oferaĵon por meti ĉe la
sanktejo de Judi kiel memoraĵon. Meg alportis braceleton,
plektitan el la haroj de ne plu vivanta amata poneo. Pip
donacis sian triklingan poŝtranĉilon, Nell poton da mosko
kiun ŝi akvumis kaj vartis jam de unu jaro, Bebinjo rompnazan
pupon kiu estis la Benjamino de ŝia multnombra familio.
“Metu ilin en la kofron, Meg—estas spaco supre, mi
pensas” Judi diris per sufoka voĉo kaj profunde kortuŝita de
tiuj donacoj. “Ho! kaj, Bunty kara! metu korkon super la r-rrano,
mi petas, ĝi eble perdiĝus, la kompatinda! en tiu g-ggranda
kesto.”
“Nu bone,” diris Bunty. “Vi bone p-p-prizorgos ĝin, ĉ-ĉu
ne, Judi? Ho ve, h-ho-o-o!”
Estera envenis, ankoraŭ ĉagrenaspektita.
- 41 -