Turner, Ethel: Sep junaj aŭstralianoj - Hejmo

“Ho Judi, kion vi intencas fari?” diris Meg petege.
“Ju-Ju” kokerikis la Generalo, preskaŭ saltante el la brakoj
de Judi kaj antaŭsentante amuziĝon kun la instinkto de
veterano.
Laŭ la koridoro ili iris, la cetera kvino sekvanta por rigardi
la evoluon de la afero. Judi sidiĝis kun li sur la lasta ŝtupo.
“Knab’ havu ĉu-ka-ĉuk, belan ĉuk-ĉuk?” ŝi diris inside.
“Ĉuk-ĉuk” ĝoje kokerikis la Generalo, pene ekstarante,—
“trov’ ĉuk-ĉuk.”
“Tien,” ustris Judi, lin ŝovetante tra la duone malfermitan
manĝejan pordon. “Petu Paĉjon.”
Tute trans la ĉambron la bebo ŝanceliĝis per siaj dikaj,
nestabilaj kruretoj.
“Ĉu ĉiuj la infanoj estas demonhavaj ĉivespere, Estera?”
demandis la Kapitano dum lia plej juna lo ŝancele ekkaptis
lian kruron kaj penis grimpi sur ĝin.
Li rigardis malsupren en la malpuran, kavethavan vizaĝon.
“Nu, Generalo, kaj al kio ni ŝuldas la honoron de via ĉeesto?”
“Ĉuk-ĉuk, ĉu-ka-ĉuk, ĉuk, ĉuk, ĉuk,” diris la Generalo, tuj
sin metante sur la manojn kaj genuojn por serĉi la plumhavajn
karulojn kiuj laŭ Judi troviĝas tie.
Sed Estera kaptis la karan, malpurvizaĝan friponeton kaj
portis lin baraktantan el la ĉambro. Je la komenciĝo de la
ŝtuparo ŝi preskaŭ faletis sur la ceterajn familianojn.
“Ho vi kanajletoj, vi malbonaj, pekaj diabletoj!” ŝi diris,
penante frapi ilin ĉiujn kaj kompreneble sen sukceso.
Ŝi sidis sur la plej malsupra ŝtupo por ridi dum momento,
tiam ŝi transdonis la Generalon al Pip.
“Morgaŭ,” ŝi diris, ekstarante kaj rapide glatigante la
abundan hararon, kiun la Generalo estis ĝoje ekkaptinta,
“morgaŭ mi batos vin ĉiujn per la balailstango.”
- 11 -