Gepubliseer op - AH Bogaards

Hebreeus is sprake van: Goddelike wese, maar die Septuagint het vertaal met engele.
Daarby kom dan wel die gedagte dat die mens deur die sonde minder as die engele geword
het, bv. onder die mag van die dood.
Dan is hier 'n mate van woord- en betekenisspeling of -verwisseling. Eers is sprake van
die mens soos hy tans is, dan ook onder die mag van sonde en dood — met mens en
mensekind (2:6) uit Hebreeus, maar bygedink: gebore, sterflik. Dan ook nog van die Seun
van die mens (soos Jesus van Homself gepraat het — Dn. 7; Mt. 11:19). Daarby geld Psalm
8 eintlik en ten volle eers van Jesus Christus — in vernedering en oorwinning. Juis daaraan
word vervolgens aandag gegee.
Die pad áfgeloop
Die aandag word uit die woorde van Psalm 8 versit van die mens na dié Mens, die Here
Jesus in sy koms en werk (2:8b, 9). Dit gaan om onderwerping van of heerskappy oor die
skepping, meer in besonder die komende mense-wêreld (2:5, 8b). Adam, en die mense,
moes geheers het, maar het deur die sonde gefaal. Daarom word die aandag en hoop
gevestig op die tweede Adam (Rm. 5:15), die Here Christus. Let dan op die volgende
belangrike punte:
Christus was en is God (1:3, 5), maar Hy het daardie uitsonderlike status opgeoffer (Filp.
2) en Hom verneder om mens te word (Jh. 1:1, 14). Daardeur het Hy, wat meer as die
engele is en bly, Hom vir 'n bepaalde saak en tyd onder die engele gestel (2:9). In Hom
word Psalm 8 waar.
Die vanweë die lyde van die dood kan by die vorige of volgende sinsdele gevoeg word.
Dus dat mens-wees op die dood uitloop en/of dat die heerlikheid uit die dood kom. Dit kan
'n sondaarmens nie regkry nie.
Die heerlikheid en eer wat die mens gehad en verloor het maar behoort te hê, word deur
die werk van Christus daargestel en verkry. Sy heerlikheid veroorsaak juis dat sy lyde
andere ten goede kom.
Die opstanding of triomf oor die dood word nie genoem nie, maar is by die dood
ingereken — soos Paulus ook net van kruis praat (1 Kor. 1:18, 23) terwyl die opstanding
eintlik die probleme vir mense oplewer (Hd. 17:32; 23:6; 24:21, 26:23). Die heerlikheid
kom in die opstanding al aan die lig.
Daar is sprake (2:9) van die dood vir elkeen smaak. Dit sê nie almal nie (kyk 2:10: baie),
maar dui aan dit is genoeg vir almal. (Kyk Jh. 3:16 — elkeen wat glo). Die smaak van die
dood dui aan: Hy het dit geproe, in Hom soos kos opgeneem. Die genade van God
beklemtoon dat en hoe God sy Seun in verlossing gegee het, heeltemal uit Homself,
sonder verpligting, om mense sonder verdienste te red.
Hoe God werk
Die werk van God Drie-enig kom telkemale in die Skrif na vore. Daar was deurentyd al
sprake van die Seun of Middelaar (1:1, 5), ook van die Gees (2:4) en van die Vader (1:5;
2:4). Nou word weer met redegewende verband (want) oor God of die Vader gepraat (2:10).
Hy gee en stuur die Seun. Hier is sprake van betaam of van wat pas by Hom, ooreenstem
met sy waardigheid. Tereg sê Bruce: Die enigste manier om te bepaal wat by God pas, is
om te kyk wat Hy gedoen het. Dus nie om daaroor te redeneer of te bespiegel nie.
God praat nie net oor verlossing nie (beloftes, woord), maar Hy gee en doen dit. Hy is
Skepper, maar dra ook sorg vir verlossing. In die lyde van Christus is God se hart
geopenbaar. Die bewerker wys op Jesus en dit sê iets soos: baanbreker, pionier — en dis
tog Hy wat eersteling uit die dode is (1 Kor. 15:20). So kom hulle agter Hom en saam met
Hom as die Hoof in die heerlikheid in. Maar dit het Jesus die lydenspad laat loop. Treffend
12