Gepubliseer op - AH Bogaards

yker as dit.
Met hierdie gedagte opereer die skrywer nou in sy verdere betoog.
'n Testament kan nie meer verander word as die testateur dood is nie (9:16), maar voor
die sterwe is dit wysigbaar (9:17). Tog is hier iets van 'n speling van gedagtes. God maak
immers die verbond/testament, maar dis Jesus wat sterwe. Hy is natuurlik God, dog sy
Middelaarskap staan hier voorop.
Die absolute vastigheid van 'n testament ná dood is die belangrike saak (9:16). God se
plan is seker en Christus se dood bevestig dit. (Kyk by instelling van nagmaal — Lk. 22:20:
nuwe testament in my bloed.)
Alles wat onder die eerste verbond onopgelos en onafgehandel gebly het, vind in Christus
vervulling en voltooiing (9:15). Hierby dan die wonderlike trooswoord: geroep (Mt. 9:13; Lk.
14:7e.v.; Hd. 2:39; 1 Kor. 1:9; Gal. 1:6). Hy het deur sy dood die fondament van verlossing
gelê en mense word op grond daarvan geroep tot die ware diens van God.
Wat werklik werk
Die nuwe is daar, maar nou dreig Christen-Hebreërs om eerder die oue weer te aanvaar.
Daarom is nie net die oortreffende genoem (9: 14 — hoeveel te meer) nie, maar word nog
eens 'n vergelyking met die oue getref.
□ Daar was ook bloed by die eerste verbond. Die wet is deur Moses afgekondig (Ex. 24).
Dáár is sprake van bloed oor altaar en volk (24:7, 8); hier van boek en volk (9:19).
Verder is daar nog byvoegings (wol, hisop). Die wesenlike punte verskil nie. Maar
sekere lesings van die Septuagint en invloed van die nagmaalsinstelling kon 'n rol
gespeel het.
□ Die tabernakel kon ook nie direk besprinkel gewees het nie (9:21), omdat dit eers later
(as Ex. 24) opgerig is. Dit geld dus 'n saamtrek van sake om die betekenis uit te bring.
Die dood wat versoen, was al onder die Ou Verbond bekend, maar die volle heerlikheid
en waarde daarvan blyk in die bloed en dood van Jesus Christus (Mt. 26:28).
□ Die byna álles dui daarop dat uitsondering wel voorgekom het — soos vuur (Nm. 31:23);
water (Ex. 19:10; Lv. 15:5; 16:26). Maar die norm was bloed en dit vind sy vervulling in
die selfprysgawe van Christus tot versoening.
34