Gepubliseer op - AH Bogaards

Hebreërs 12
Die oog reg gerig
Mense wat alleen moet stry, raak dikwels ontmoedig. Weet hulle egter van andere wat ook
so worstel, help dit dikwels. Dis die agtergrond van hierdie Skrifgedeelte (12:1), waarby ten
nouste by die voorafgaande aangesluit word. Dit gaan oor vasbyt in die geloof (10:38, 39),
wat toegelig is deur te wys op die gelowiges wat ten spyte van lyding en ontbering aan God
en sy beloftes vasgehou het (Hb. 11).
Die groot wolk sê maar net dis 'n hele aantal. Die gedagte kan wees dat hulle op die
gelowiges let — soos toeskouers by 'n wedloop doen. Dis egter beter om dit andersom te
sien: dié wat nou in die wedstryd besig is, moet ag gee op hulle wat voorgeloop het. Hulle is
getuies — nie soseer dat God aan hulle getuienis gegee het nie (11:2), maar met iets van
die gedagte van 'n martelaar (Hd. 22:20; Opb. 2:13), wat met sy lewe én dood vir Christus
bestaan. Alle laste moet af — soos 'n atleet onnodige klere of ekstra massa prysgee, so
moet 'n Christenstryder alle sondehindernisse kwytraak.
Die belangrikste is daarby om nie soseer te let op die baan waarop die atleet moet
deelneem nie. Die oog moet eerder na die groot oorwinnaar, Jesus Christus gaan (12:2). Hy
is Leidsman (2:10), met die gedagte van: Pionier of Baanbreker, en Voleinder (kyk Mt.
27:43, 54), by wie die geloof of oorgawe aan God sy hoogste punt bereik het. Die doel wat
Hy kon bereik het en wat Hy vir sy volk voor oë gehad het, was vreugde — en om dit alles te
verkry, het Hy hier die grootste diepte en ergste smaad deurgegaan.
Menslike helde het altyd een of meer swak plekke. Maar Christus kan van enige en alle
kante bekyk word (12:3). Mense het Hom in alles teengegaan (1 Pt. 2:23), maar Hy het
oorwin. Daarom kan mense nou tot redding na Hom kyk en in die stryd nooit moeg word nie.
Aanhou en aanhou
Die Christenlewe is 'n gawe van genade en God skenk so rus (Mt. 11:28). Aan die ander
kant verg dit voortdurende inspanning en volgehoue stryd (12:4). Dan kan mens dié tydstip
bereik dat jy reken jy het ver en moeilik genoeg geworstel. Daarom kom die vermaning dat
dit ten bloede toe moet gaan. Dit kan dui op: tot die uiterste van menslike krag, of selfs: al
kos dit jou lewe. Natuurlik is dit stryd in die krag van genade, maar dan wel so dat jy jouself
daarin moet gee. Want die sonde bly 'n mag wat jy moet weerstaan.
Nog 'n keer (12:5, 6) kom die Hebreërskrywer met 'n aanhaling uit die Ou Testament (Spr.
3:11, 12). Veelseggend is hierby die volgende elemente:
• Die Here is met sy kinders besig en wie dit ervaar, moet God se liefde daarin bemerk.
• Die woord tugtiging het die klank van ons pedagogiek of opvoeding, en wil sê dat dit op
'n goeie, opbouende doel gemik is.
• By die Grieke is hierdie opvoeding dikwels deur 'n slaaf oor 'n kind van sy heer gedoen,
sodat iets van harde slae in die tugtiging verskuil kan wees.
• Die Skrif sê nie God bewerk die kwaad nie, maar die gedagte is wel dat Hy sulke
omstandighede (stryd, teenslae) tot sy doel inskakel (kyk 5:8).
Die volgende uitspraak (12:7) word soms as voorskrif gelees: Verdra tugtiging... In elk geval
gaan dit oor die optrede van 'n vader teenoor sy egte kinders: hy laat hulle nie maar begaan
nie. Dis ook die onderskeid tussen ware en baster (onegte) kinders — die laastes kan maar
aangaan, sonder sorg deur die een wat hulle verwek het. Maar 'n vader sorg dat sy kinders
in die regte spoor loop (12:8). Vir aardse vaders en die lat is daar al ontsag. Dan tog veel
meer voor God (12:9) wat nie volgens feilbare insig (beste wete — 12:10) handel nie. Hy
weet wat Hy wil en daarheen lei Hy ons. Die heerlike vrug is dat ons na die beeld van God
44