Gepubliseer op - AH Bogaards

Hebreërs 1
God besorg openbaring
'n Goeie preek laat ons sommer in die eerste paar sinne weet waaroor dit gaan handel. So is
dit met die skrywer van Hebreërs wat as 't ware met die deur in die huis val. Sy inleidende
woorde dui aan waaroor hy hulle tot duidelikheid wil bring, om op grond daarvan praktiese
riglyne te bied. Dis jammer dat ons huidige vertaling (1:1) nie so sterk soos die Grieks begin
nie: Baie keer en op baie maniere ... of Menigmaal en menigvoudig ...
Daarmee kyk die skrywer terug op die rykdom en krag van God se openbaring in die Ou
Bedeling en/of Ou Testament. Dit sê wel dat dit afgesluit is. Hiermee word nie gepraat oor
verskillende kere en maniere wat dit tot profete gekom het nie (bv. drome, visioene,
inspraak, bevele) maar deur die profete tot die vaders. Daar was immers troos, vermaning,
lering (deur woorde en dade — 2 Kon. 2; Jer. 13; 19; 27; Eseg. 4; 12) en die hele opset van
die offerdiens. Dink ook aan Christus se onderrig aan die Emmausgangers (Lk. 24:27).
Die band wat skrywer en leser bind, is duidelik. Hulle het saam deel aan dieselfde vaders
(kyk Rm. 9:4) en openbaringe. Maar die verskil moet ook gesien word: tot ons is deur die
Seun gepraat — dié Jodechristene wat nie by die oue bly vassteek het nie (Hd 3; 13:16 —
46).
Die openbaring in die Ou Bedeling was nie van minderwaardige gehalte of minder waar nie.
Daarom het en gebruik ons vandag nog die Ou Testament. Tog was daar 'n ontwikkeling en
ontplooiing in God se openbaringswerk — sodat die tekening van die komende Messias
steeds duideliker word. Wel was die koms van die Seun 'n andersoortige en volle
openbaring — waarheen die vorige gewys het. Die eenheid van openbaring kom ook uit die
één God wat praat.
Volheid en hoogtepunt
Die profete het in hulle tyd en omstandighede waardevolle en nodige dinge gesê. Dit het
egter na die volheid van die tyd heengewys en heengelei (Gal. 4:4). Hier word nou (1:1)
gestel dat God in hier die laaste dae deur sy Seun gepraat het. Die uitdrukking is al bekend
in die Ou Testament (Gn. 49:1; Nm. 24:4; Dt. 4:30). Dis die tyd van vervulling van beloftes,
veral oor die Messias, voor die einde. Daarmee dui die Nuwe Testament aan dat die dae ten
einde loop, met geen verdere ingrype deur God behalwe met die einde nie (Hd. 2:17).
Die openbaring van God kom in die Seun tot 'n absolute hoogtepunt (1:1). Sommige
verklaarders lees hierin dat ná die openbaring in Christus geen nuwe openbaring meer sal
volg nie — soos Grosheide wat praat van 'n afgelope spreke (op grond van die
werkwoordvorm). Dis wel lering van die Skrif, maar word nie direk hiér gesê nie. Dit gaan om
dié teenstellings:
— deur profete/Seun
— tot die vaders/ons
— vorige spreke/nou tot ons.
In die Seun is volle openbaring deur God teenoor die stuksgewyse en herhalende met die
profete.
Sewevoudig
Hoe uitsonderlik God se spreke in/deur die Seun is, blyk oor wat alles daarby nog van die
Seun gesê word (1:2 e.v.)- Bruce sien daarin 'n sewevoudige beskrywing:
• Erfgenaam van alles (kyk Ps. 2:8) wat die heelal en die komende wêreld omvat. 'n
8