Gepubliseer op - AH Bogaards

— Net al die weglaat of verswyg van sy naam lewer probleme op, waar hy tog gewoonlik
gesê het dat hy skryf, al is dit deur 'n sekretaris (Rm. 16:22).
— Uit die inhoud kom ook dié probleem dat die skrywer stel (2:3) dat hy nie hierdie dinge
direk van die Here gehoor het nie, maar van/deur 'n ander een wat dit onmiddellik
gehoor het. En Paulus het dit van die Here self gekry (Gal. 1:12; 1 Kor. 9:1). Daarom
sien Calvyn geen rede waarom dit Paulus moet wees nie.
Verder is as moontlike skrywer genoem Barnabas (Hd. 4:36; 11:22; 13:1). Hy was
afkomstig uit Siprus, maar was in Noord-Afrika (Aleksandrië) goed bekend en as Leviet sou
hy ook die Joodse wet goed geken het. Hy kon ook met Timotheüs saamgewerk het, al was
dit na Paulus se dood.
Apollos is deur Luther as waarskynlike skrywer vermeld. Sy Joodse agtergrond (Hd.
18:24) en verband met Efese (waar Timotheüs gewerk het, 1 Tm. 1:3) maak hom wel 'n
kandidaat vir die skrywerspos.
Redelik jonk is die mening dat dit Aquila en Prisca (of Priscilla, 'n verkleinwoord soos ons
maak: Maria/Marietjie) kon gewees het (Hd. 18:2, 18v., 26; 2 Tm. 4:19). Hulle het bande met
Paulus, Rome, Efese en Timotheüs . Dan sou 'n vrou 'n (mede-) skryfster van 'n Bybelboek
kon wees (kyk hierby Rigt. 5; Spr. 31).
Origines het al gesê: Net God weet wie die skrywer is. En ons kan dit nog beaam. Maar al
ken ons nie die skrywer nie, bly dit 'n geldige Bybelboek — soos daar andere ook is waarvan
ons nie met sekerheid weet wie dit geskryf het nie (bv. Evangelies).
Was beslis in Grieks
Die mense aan wie hierdie skrywe in die eerste plek gerig was, is ook nog steeds 'n
onsekere faktor. By die ontbreek van die skrywersnaam in die begin, is ook die
geadresseerdes of toegespreektes onvermeld. Tog kan sekere gegewens aan die inhoud
van hierdie geskrif, ander Bybelboeke en gegewens uit die tradisie of omstandighede van
toe ontleen word.
Een van die jongste voorstelle is dat hierdie geskrif eintlik teen sekere beskouings van die
sogenaamde Esseners ingaan. Dit kom uit meerdere kennis van hierdie Joodse
splintergroep of sekte soos wat dit uit die Dooie-seerolle sou geblyk het. Dis egter nie so
seker as wat voorgegee word nie. Daar is bepaalde raakvlakke tussen Hebreërs en dele van
die Qumran-groep se leer, maar dit geld ook vir ander Joodse geskrifte. Lojaliteit aan die
Wet (sterk by dié sekte) ontbreek egter heeltemal by Hebreërs.
Die naam Hebreërs kom uit die tradisie. Daarmee sou dan aangedui word dat die geskrif
aan Jode gerig is. Die bedoeling sou wees Hebreeus/Arameessprekende Christene wat uit
die Joodse geloof na die kerk oorgegaan het (kyk Hd. 6:1; 2 Kor. 11:22; Filp. 3:5) — soos
met Paulus en baie van sy tydgenote gebeur het.
Allerlei gegewens in hierdie Bybelboek laat dink dat dit aan Jodechristene (teenoor
Heiden-christene) gerig is. Die tabernakeldiens (bekend uit Ou Testament), priesters en
offers kry 'n breë plek (Hb. 5 — 9). Van Israel se voorgeslag is sprake as van vaders (1:1;
3:9) — al kan Christene uit die heidene ook roem in Abraham (Rm. 4:12; Gal. 3:7), maar die
hele verband is duidelik.
Daarby sou dan gedink word aan 'n "Joodse" groep Christene wat iewers 'n soort van
gemeenskap of gemeenteverband het en wat aan bepaalde gevare blootstaan. Dat aan
hulle in Grieks geskryf word, is nie vreemd of onmoontlik nie, veral as dit buite Kanaän sou
wees en gelet op die algemene gebruik van die Griekse taal in die Romeinse wêreld (Joh.
19:20; Hd. 21:37).
Dit kan hierby genoem word dat daar 'n teorie bestaan dat Paulus hierdie geskrif in
Aramees geskryf het, en dat Lukas dit in Grieks vertaal het. Baie sterk gegewens getuig
6