Gepubliseer op - AH Bogaards

Hebreërs 9:1-22
Godsdiens se wese
Die Christelike godsdiens is geestelik en hoofsaaklik een van die Woord en die gehoor.
Natuurlik sigbaar in die lewe en dade van gelowiges. Maar werklik tasbare elemente is
skaars — soos die sakramente wat self egter nooit van Woordbediening losgemaak kan
word nie. Daarin verskil die diens van Christus so radikaal van ander godsdienste. En
daarom dwaal mense wat steeds poog om aan die Christendom 'n uitwendige gestalte te
gee — in kruise, klede, kerse of katedrale.
Dit is een van die groot verskille tussen die Ou en Nuwe Bedeling in die Bybel. Die snylyn
tussen hulle lê wesenlik in die koms van Christus Jesus en baie konkreet in die oomblik van
sy sterwe toe ook die voorhangsel in die tempel geskeur is (Mt. 27:51). Van toe af bestaan
God se diens in gees (of Gees) en in waarheid (Joh. 4) en nie meer in altare, seremonies
van offers, en skadu's nie. Omdat die volheid gekom het, kon die voorstellings verdwyn —
soos 'n vrou die portret van haar geliefde eenkant toe stoot as haar man self by haar is.
Die Hebreërs, aan wie hierdie Bybelboek gerig is, het gedreig om na die oue of seremoniële
terug te sak — ten spyte van die volheid van die genade wat in Christus geopenbaar is (Hb.
2:1 — 4). Watter dwaasheid en watter gevaar as óns nou wegdryf van die rykdom in Christus,
selfs net met iets naas of by Hom (soos noodsaak van grootdoop, Saterdag/Sabbat,
priesterwyding, tonge-taal).
God bepaal die plek
God se werk en sy diens is ordelik. So was dit reeds volgens die Ou Testament. Daaroor
praat die skrywer hier eers — en die eerste (9:1) wys stellig op verbond. (Dié woord staan
nie in die Grieks nie en daarom is dit in ons gewone Bybel skuins gedruk.) Daar was 'n
aardse heiligdom. Die beste is om aan die tabernakel of tent (9:2) te dink, juis vanweë die
tydelikheid daarvan. Met bepaalde verordeninge of voorskrifte waaraan noukeurig gehou
moes word (Lv. 17, 23, 24; Nm. 9). Sou ons nie hieruit leer dat ons God moet dien soos wat
Hy e i s en nie volgens wat óns lus het nie?
Kortliks word dan aangedui wat alles in die tabernakel was:
• Die eerste (9:2) dui stellig op die Heilige (Ex. 40:22 — 28). Daarin was 'n kandelaar (by
Salomo was 10 — 1 Kon. 7:49). Verder die tafel en die toonbrode, of tafel vir die
toonbrode (Ex. 25:23 e.v.).
• Die tweede voorhangsel sonder die Allerheiligste af (9:3). Dan is sprake van
wierookbak. Dié Griekse woord word in die Septuagint (Griekse O.T.) nooit vir die
reukaltaar gebruik nie. Verder praat die Skrif nie van die wierookbak as in goud nie. Die
reukaltaar het ook eintlik net vóór die voorhangsel gestaan. Dit moet wel só verstaan
word dat die reukaltaar ten nouste by die ingaan in die Allerheiligste betrek was (Lk. 16:
11 e.v.).
• Die ark van die verbond met die versoendeksel (9:4, 5) — en spesifiek juis dit daarby
oor die versoening deur Christus wat belangrik is. In die woestyn was die Wetstafels
daarin en daarin/by die manna-kruik en Aäron-staf. Oor die laaste twee word niks
gemeld vanaf die tempelbou deur Salomo nie — en 'n vermoede word gelug dat dit met
die episode van die Filistyne (1 Sm. 4 — 6) vervreem kon geraak het. Ná die
ballingskap was die ark ook nie meer in die Allerheiligste nie, maar — volgens ander
bronne — net 'n klip. Esegiël 10 beskryf hoe die heerlikheid van die Here hom as 't ware
aan die tempel en stad onttrek het. Die tempel is herbou, maar 'n verbondsark is nie
weer gemaak nie.
32