Gepubliseer op - AH Bogaards

Die gemeente moet hulle aan hierdie manne onderwerp (13:17), ook omdat hulle ter wille
van die gelowiges waak — nie oor hulle tydelike belang nie, dog oor hulle ewige lot. Is die
reaksie van die gemeente traag of vol verset, dan bemoeilik dit hierdie manne se werk. Hulle
sug onder die las en kan nie vol vreugde arbei nie — en daardeur ly die gemeente geestelik
skade.
Maak ons genoeg nie net die voete en hande van ons predikant nie, maar ook hulle hart los
tot diens?
Genoeg en vas
Mense kom en gaan, selfs voortreflike voorgangers wat vir ons onmisbaar lyk. Wel omdat
Christus self daaragter staan en bly. Hier volg 'n oorgang van die leraars na die leer en die
lewende Christus wat alles waarborg (13:8). Die voorgangers mag wegval, maar Jesus
Christus is altyd beskikbaar. Hy hoef nooit vervang te word en sy werk hoef nooit aangevul
te word nie. Daarom is die geloof in Hom 'n blywende saak en by dié mens wat ernstig
daarmee besig is, groei dit net aan.
Dit gaan hier om Jesus Christus, in sy historiese verskyning. Wat voorheen van God self
gesê is (Ex. 3; Ps. 102:28) word nou toegepas op Jesus uit Maria gebore (1:6, 12). Hy is die
ewigheid van God deelagtig. Hy het vir die gemeente gely en staan nog vir hulle in, sodat
hulle geen vrees behoort te hê nie.
Daarom is dit onvanpas dat allerlei leerdwalinge, wat verward of bont of saamgeflans en
vreemd is (13:9), hulle van koers af laat gaan (Ef. 4:14). Veral nie deur allerlei leerdwalinge
wat op uiterlike seremonies teruggryp (voedsel) nie. Die eenvoudige maar volledige genade
in Christus is genoeg en hoef nie deur allerlei besondere of vreemde byvoegings opgesmuk
te word nie.
Christus alles oortreffend
Die sprake van die altaar wat ons het (13:10, 11) is een van die moeilikste dele van
Hebreërs om die presiese bedoeling daarvan te bepaal. Daar bestaan verskeie pogings om
dit te verklaar. Die volgende wat dit nié is nie, kan gestel word:
• 'n Altaar waarby nog diens gedoen en diere geoffer word, sou teen die hele
uiteensetting in Hebreërs ingaan.
• 'n Tabernakel het net in die woestyn en tot met die tempelbou bestaan en dié
skadudiens is in elk geval deur Christus se volheidsoffer voltooi.
Meerdere kere is aan hierdie mense geskryf: Ons het (4:14; 8:1; 10: 19) en nou weer. Dit
was alles oor Christus en sy band met die Christengelowiges. Daar is geen rede om dit hier
anders te lees nie. Hierdie uitspraak het beslis ook te doen met die groot Versoendag of Jôm
Kippoer (Lv. 16) — let maar op die want (13:11). Op dié dag is geen deel van die offervleis
deur priesters of volk geëet nie, soos dit wel by ander offers gebeur het (kyk Dt. 12). Dit kan
ook wees dat daar 'n verband met die voedsel bestaan (13:9). Sommige wil hierin 'n
verwysing na die nagmaal sien, maar dié kom nie in hierdie boek ter sprake nie.
Hier moet wel 'n verwysing wees na Christus en sy volheidsoffer en die feit dat Hy altyd daar
is om sy volk te help en vir hulle in te tree. Die Christene het nie iets sigbaars om aan vas te
hou nie, maar het oneindig meer deur hulle geloofsband met die onsigbare Christus.
Die vervolg (13:12) dui dan ook aan hoe Christus vir sy volk ingetree het. Soos die liggaam
van die dier buite die laer verbrand is, het Hy buite die poort gely — hoewel dit nêrens
uitdruklik staan dat Jesus buite die poort gekruisig is nie (kyk Mt. 27:32; Mk. 15:20; Jh.
19:20). Die beeld word ook nie in alle trekke suiwer oorgedra nie — sy bloedstorting bring
versoening, terwyl die bloed in die heiligdom gestort is en die res van die dier buite verbrand
is.
48