evaluatieverslag - Index of

Thiandi kwam in een groep waar de kinderen al iets wisten van het fenomeen 'gehandicapt kind'. Ze
wisten hoe het met Sterre verliep. In het begin was het daarom wennen toen Thiandi kwam. We
hadden te maken met een meer gesloten meisje, of meer in zichzelf gekeerd. Eigenlijk was het lastig,
Thiandi te integreren. Ze leek zelf geen contact te zoeken, had moeite netjes te eten en maakte veel
geluid. Er is zelfs een moment geweest waarop we onze twijfels hadden of dit niet uit de hand zou
lopen, of er niet een dag zou komen dat het te moeilijk werd. Maar als je niet de makkelijkste weg wil
kiezen en streeft naar inclusief onderwijs dan probeer je creatief te zijn.
Na de zomervakantie nog een jaar Thiandi in de groep. Ik besloot me meer bezig te houden met
inclusieve activiteiten. Maar in overleg met Marilyn (de onderwijsassistent) besloten we dat alleen te
willen waar het kon. Er is tijd voor nodig om het gehandicapte kind te laten wennen, om de leerkracht
zover te krijgen dat de oude vertrouwde, soms als 'normaal' omschreven denkbeelden te laten
vallen. Op een natuurlijke manier ontstonden er situaties waarbij zowel leerkracht als
onderwijsassistent situaties creëerden waarbij kinderen op verschillende manieren leren. De
leerstijlen en de verschillende soorten intelligenties die kinderen kunnen hebben worden hierbij als
uimangspunt genomen. Dit geldt voor het gehandicapte kind, maar ook voor de andere kinderen.
De kinderen hebben me laten zien dat ze beter met gehandicapten kunnen omgaan dan welke
volwassene ook. Hoe inclusief je als leerkracht ook bent, de kinderen winnen het in de strijd naar
inclusie. Het inclusieve ervan is dat veel kinderen niet streven naar integratie maar dat als
aangeboren eigenschap lijken te hebben. Dit uit zich niet in het constant bezig zijn met rekening
houden met, maar ook juist dat kunnen laten vallen. Ook vormen van kritiek worden geuit. Wat er
gebeurd is sinds de zomervakantie kan ik amper goed beschrijven. Als ik op een verjaardag zit en
iemand vraagt naar mijn werk dan leg ik dat in geuren en kleuren uit. Hoe positief ik er ook over
vertel, het blijft voor velen een raar, onmogelijk verhaal.
Het pedagogisch klimaat is er bijzonder op vooruit gegaan. Kinderen accepteren elkaar beter,
ongeacht om welk kind het gaat. Een groep met dyslectische kinderen, kinderen met ADHD, met
gedragsproblemen ... elk kind krijgt een kans. En elk kind krijgt ook een tweede kans. Ik heb kinderen
zien opbloeien sinds ze in mijn groep kwamen. Ik denk dat dit mede door Thiandi komt.
Als leerkracht moet je willen, maar ook durven. Je moet dingen los laten en dat is veel moeilijker dan
het lijkt, maar toch gaat het vanzelf. Als dat lukt dan is er absoluut geen nadeel te bedenken.
Een gehandicapt kind dat regelmatig lacht, opener is geworden, zich veilig voelt bij ons met als
gevolg dat ze amper nog geluid maakt. Een groep die sociaal erg sterk is ondanks verschillende
gedragsmatig moeilijke kinderen, elkaar kunnen corrigeren zonder ruzie te krijgen, kan praten om
problemen op te lossen, het voor elkaar op neemt waar nodig. Een onderwijsassistent waar ik erg
trots ben, door geduldigheid, niet te snel willen gaan, door het wederzijdse respect en een goed
pedagogisch inzicht. En blij, omdat ik trots op mezelf ben omdat het helemaal geen moeilijkheid was
zoals mensen denken, omdat het een voorrecht is om zo te mogen werken en dus blij omdat ik
eigenlijk niet eens trots op mezelf hoef te zijn.
-- p
d
- - -
Evaluatierapport pilot 'inclusief onderwijs' - Stichting "Gewoon Anders" augustus 2003
-p-
p