TUE Matrix - Technische Universiteit Eindhoven

Hij komt uit een gezin van muzikanten en speelt zelf Hammondorgel. Toch werd hij aan de TU/e een
ingenieur, geïnspireerd door de verhalen van Jules Verne, de vader aller sciencefictionschrijvers.
na zijn opleiding werktuigbouwkunde ging Django Mathijsen (1966) zelf ook schrijven: hij werd
wetenschapsjournalist. om rond zijn veertigste te worden wat hij eigenlijk altijd al wilde zijn:
schrijver van sciencefiction. Zijn eerste boek ligt inmiddels in de boekhandel.
Hij studeerde werktuigbouwkunde, richting voertuigtechniek,
met subspecialisatie verbrandingsmotoren. Na zijn afstuderen
in 1993 richtte Mathijsen samen met twee andere studenten een
sportwagenfabriekje op. ‘We wilden een driewielige sportwagen
als bouwpakket op de markt brengen. Het was een geweldig idee,
ook heel leuk om mee bezig te zijn, maar er was geen cent mee te
verdienen. We zijn gekomen tot een rijdend prototype. Van zakendoen
hadden we echter geen van drieën kaas gegeten.’
robot Wars
Mathijsen begon als student al met schrijven. Een docent Engels
aan de TU/e maakte hem attent op zijn talent. Hij schreef een
boek over het orgel dat hij bespeelt: het Hammondorgel, type
B3. ‘Ik leg daarin uit waarom het orgel zo bijzonder is, vooral de
technische eigenschappen van het instrument.’ Het boek werd geaccepteerd
door een uitgeverij, maar die ging na korte tijd failliet.
‘Vervolgens heb ik het boek omgeschreven naar een 25-delige
serie voor het blad Orgel en Keyboard. Ik had op dat moment een
rubriek over autotechniek in de Autokampioen. Ik ging ook schrijven
voor De Ingenieur en voor Kijk.’
Vanaf 1999 werkte Mathijsen voor Robot Wars, een BBCprogramma
waarin zelfgebouwde robots in een arena de strijd
met elkaar aangaan. Deze zeer gewelddadige vechtmachines
hadden scharen, draaischrijven en andere vernietigende wapens
om elkaar tot de laatste snipper te vermorzelen. Mathijsen zag
het programma op tv en wilde met een robot meedoen. Hij zocht
contact, maar in plaats van deelnemer werd hij medewerker van
Robot Wars. Het programma werd verkocht aan verschillende
landen, in Nederland aan BNN. ‘Ik heb het hier helpen opstarten.
Ook keurde ik de robots en adviseerde de deelnemers.’ Hetzelfde
deed hij voor een serie in Duitsland. Het programma stopte,
uiteindelijk vanwege de grote organisatie en de robots die levensgevaarlijk
werden: vechtmachines van honderd kilo. De veiligheid
was steeds moeilijker te garanderen.
Sciencefictionverhalen
In die periode overleed de hoofdredactrice van het tijdschrift
Kijk. Mathijsen kende haar al jaren. Ze was hooguit enkele
maanden ouder dan hij. ‘Dat zette me aan het denken.
Wetenschapsjournalistiek is leuk, maar wilde ik dit blijven doen?
Ik stelde mezelf de vraag: ik ben straks 65, ik hoef niet meer te
werken voor het geld en ik doe alleen nog wat ik leuk vind, wat
doe ik dan? Mijn antwoord: dan schrijf ik alleen nog maar sciencefictionverhalen
en romans. Daar moest het dus met mijn leven
naartoe.’
Het doel werd om een boek te schrijven. Maar in Nederland is
het niet mogelijk om met sciencefiction je brood te verdienen.
Uitgevers zijn ervan overtuigd dat het genre niet verkoopt en ze
investeren er daarom niet in. ‘Ik belde de grootste genre-uitgever
van Nederland en zei: ik ga een sciencefiction roman schrijven. Hij
zei: “Dat is niet te verkopen. Het genre is hier dood.” Ik geloofde
er niets van en wilde laten zien dat hij ongelijk heeft. Mijn doel
is nu om sciencefiction weer op de kaart te zetten in Nederland.
Ik ging fanatiek meedoen aan schrijfwedstrijden, waarvan ik
er een aantal won. Toen kwam er de uitgever Books of Fantasy
die me vroeg een boek te maken.’ Dat werd ‘Mando Vidé en het
Robotbevrijdingsfront’. Volgens de uitgever is het een bloedstollende
sciencefiction technothriller die speelt rond het jaar
2040. De samenvatting van het verhaal: een programmeur van
robotauto’s raakt alles kwijt als hij wordt verdacht van terrorisme.
Opgejaagd door de politie, duikt Mando onder bij terroristen en
ontdekt een gruwelijk massamoordcomplot. Wie zitten erachter
en wat hebben het Robot Wars kampioenschap en een ontvoerde
vechtrobot ermee te maken? Een race tegen de klok begint.
naïef
Sciencefiction was altijd het favoriete genre van de debuterend
schrijver. Als kind las hij Jules Verne, Isaac Asimov, Arthur C.
Clarcke en H.G. Wells. ‘Ik houd van sciencefiction waarin hedendaags
onderzoek wordt doorgedacht in een toekomst van over
een paar decennia. Het geeft een kijkje in hoe het in de toekomst
zou kúnnen gaan. De vooruitziende blik van de schrijver vertelt
ons iets over wat in een mogelijke toekomst ligt opgesloten.’
Dankzij zijn passie voor toekomstscenario’s dacht hij als wetenschapsjournalist
vooruit over technische ontwikkelingen. Deze
verbeelding ontbreekt bij veel mensen, is zijn overtuiging. En dat
is niet ongevaarlijk. ‘Wanneer je kijkt naar vingerafdrukregistratie,
camerabewaking en opslag van data over internetgebruik
en gegevens over gezondheid, zie je dat publiek en politici naïef
zijn. Wanneer je 1984 hebt gelezen, dan weet je dat je de argumenten
van de overheid altijd moet wantrouwen. Zelfs wanneer
je ervan uitgaat dat onze huidige regering al deze gegevens
niet zal misbruiken, is het gemakkelijk voor te stellen dat er
binnen enkele jaren een mogendheid hier de zaak overneemt
en dankbaar gebruik zal maken van al die gegevens. Voor de
Tweede Wereldoorlog had de Nederlandse staat de religie van de
Nederlanders vastgelegd. Dat was handig voor de kerkbelasting –
op zichzelf een goede reden. Maar toen de nazi’s binnenkwamen
was het voor hen heel prettig om dankzij deze database alle joden
in Nederland op te sporen. Een vingerafdruk vastleggen door de
Nederlandse overheid, kan alleen maar zonder kennis van het
verleden en zonder verbeelding over een mogelijke toekomst. Een
sciencefictionliefhebber zal hier niet zo snel intrappen.’
ProFIeL
Opleiding: Werktuigbouwkunde, afgestudeerd 1993.
Huidige werkplek: Zelfstandig schrijver van sciencefiction.
aMbitie: Sciencefiction weer op kaart zetten in Nederland.
M a t r i x / 3 / 2 0 1 0 47