10 09 15 De ethiek van Dag Hammarskjold vert M Papma

Vägmärken gedateerd 24 februari 1957, die ontsnapt lijkt te zijn aan de aandacht van de
meeste vertolkers, zou uitstekend geschikt zijn om dit op te helderen. Het onderwerp dat op de
agenda is gezet is het meest achterhaalde en vreemdste gedeelte van de christelijke doctrine
sinds het jaar van de Verlichting, de doctrine van oorspronkelijke zonde. De passage onthult
dat het geen toeval was dat Hammarskjöld drie jaar eerder in zijn redevoering voor de Wereld
Raad van Kerken een aanbeveling deed voor de uitspraak van de Heilige Paulus (‘Iedereen
heeft gezondigd en ontbeert de nabijheid van God’, Romeinen 3, 23) als de meest solide basis
voor onvoorwaardelijke solidariteit onder menselijke wezens.
We kunnen op een punt komen dat het mogelijk voor ons wordt om oorspronkelijke
zonde, het donkere tegencentrum van slechtheid in onze natuur, te erkennen en te
begrijpen. Dat wil zeggen, alhoewel het onze natuur niet is, is het van onze natuur –
dat iets in ons dat toejuicht dat rampen de zaak die we proberen te dienen overkomen
of ongelukke gebeuren, zelfs als het gaat om hen die we liefhebben.
Leven in God is geen vlucht ervoor, maar de manier om er volledig inzicht in te
verkrijgen. Het is niet onze verdorvenheid die ons dwingt tot een verzonnen religieuze
verklaring, maar de ervaring van religieuze realiteit die de ‘Nachtkant’ in het licht
dwingt.
Het is als we in het rechtschapen allesziende licht van de liefde staan dat we ernaar
kunnen kijken, toegeven, en bewust lijden onder dit iets in ons dat rampen oplegt,
ongeluk, alles verslagend dat buiten de sfeer van ons nauwste eigenbelang ligt. Een
levende relatie met God is de benodigde voorwaarde van de zelfkennis die ons in staat
stelt om het rechte pad te bewandelen en op die wijze onszelf te overwinnen en onszelf
te vergeven. (Merkstenen, p. 149).
31