10 09 15 De ethiek van Dag Hammarskjold vert M Papma

..de internationale ambtenaar kan niet worden beschuldigd van gebrek aan neutraliteit
eenvoudigweg voor het innemen van een standpunt in een controversiële zaak als dit
zijn taak is en niet voorkomen kan worden. Maar er blijft een serieus intellectueel en
moreel probleem wanneer we ons in een intern gebied bewegen waarbij een
persoonlijk oordeel in het spel moet komen. Tot slot, we moeten omgaan met de
integriteitsvraag of met, als u wilt, een bewustzijnsvraag. (Geciteerd uit Hans Corells
toespraak in deze compilatie)
En hij vervolgde:
..als integriteit in de zin van respect voor de wet en respect voor de waarheid hem in
conflictsituaties zouden drijven met dit of dat belang, dan is dat conflict een teken van
zijn neutraliteit en niet van zijn falen om neutraliteit te observeren – dan is het in lijn,
en niet in conflict met, zijn taken als internationaal ambtenaar. (Ibid.)
Vanaf zijn eerste jaren in dienst won Dag Hammarskjöld het respect en de erkenning voor zijn
mediatorschap geleid door enorme integriteit. Hij was wars van enige veroordeling of
eigenbelang. Hij geloofde sterk in menselijkheid en dialoog tussen tegenstanders, gebaseerd
op wederzijds respect en het zoeken naar een gemeenschappelijke basis, maar hij weerstond
de verleiding om te opteren voor een pragmatische en gemakkelijke pseudo-oplossing
ontbloot van de fundamentele waarden die gerespecteerd zouden moeten worden. In deze
context zijn de gedachtenwisselingen met Martin Buber onthullend. 1 Tegenwoordig zouden
we het erkenning van anderszijn in een wereld van diversiteit kunnen noemen. Maar op
hetzelfde moment voelde hij ook sterk dat anderszijn partijen er niet van weerhoudt een
gedeelde basis te vinden voor de duurzame toekomst van de mensheid.
1 De Foundation heeft dit belangrijke aspect van Hammarskjölds ethiek en overtuigingen gedocumenteerd in
haar gelegenheidsnotities in de series Critical Currents (no. 8, januari 2010), die gaat over de
gedachtenwisselingen tussen Hammarskjöld en Buber (Marin 2010); zie ook Frölich (2008: 103-116 en 2002:
192-211).
42