F - Acehbooks.org

105
bijzonder kieschkeurig ; hij keek zoo erg nauw niet.
„Eten als er eten is, en is 't er al 'ns een enkelen
keer niet, of zijn de boonen en erwtjes een beetje
extra-hard, nou ja, wat zou dat? — Dan geef-je
maar een knauw meer, of steekt een rif in je
maag," zegt janmaat.
Met een dier ladingen „lederen zakken met
knokken" kwam eens een klein koekalfje aan
boord. Het diertje zag er echter zoo ellendig en
verschrompeld uit, dat het een ieders medelijden
opwekte. De moeite van het slachten was het
zelfs niet waard ; men kan dus nagaan, dat het al
heel treurig met het stomme dier gesteld moest zijn.
De „echte" janmaat, goedhartig en medelijdend
n aard, begon zich het lot van het diertje aan
te trekken, maar het bitter-klein weinigje gras, of
datgene wat heel in de verte op dat voedsel
geleek, strekte niet eeuwig. Dus wat gedaan?
Goede raad was duur. Harde beschuit, rijst, soep,
„snert", grauwe erwtjes, bruine boonen, enz., daar
moest het maar aan leeren gewennen ; zijn klaveren
graskiesjes mocht het gerust uittrekken, hetgeen
het dan ook vrij vlug deed, namelijk wat
het eerste aangaat: de eterij. Het werd in de
menage van janmaat opgenomen en kwam op
„hollandsche kost".
Dat flinke, stevige eten miste natuurlijk zijn