F - Acehbooks.org

107
Na er aan toe — zelfs één keer zéér na er aan
toe — was 't menigmaal geweest, maar haar hals
was steeds nog van 't mes bevrijd gebleven, en
zoo kreeg Neel al den tijd om groot en vet en
sterk te worden.
„Zeg ereis, madam !" zei op een zekeren ochtend
de „sapiesboer" tot Neel, „jij groeit maar raak,
en vreet je buik iederen dag zoo rond als een
ton ; maar je bent en blijft een echte doodvreetster, —
je voert geen drommel uit voor den kost! Dat mot
ereis gedaan zijn, hoor! — Werken mot je, zoo
goed als wij, en je bent nou groot en sterk genoeg ;
dus, Neel, 'angepakt en gauw ook, hoor, of de
duivel zal je halen!"
Voor Neel was een heel net gareeltje gemaakt
en na daarmee „opgetuigd" te zijn, werd zij aan
de aschwip gespannen.
Dat beviel Neel in de eerste dagen geen zier;
zij toonde een koppigheid en hardleerschheid meer
dan erg, maar „alle begin is moeielijk", zei janmaat,
en eindelijk ging het dan ook al beter en beter
tot ten langen laatste Neel evengoed als de beste
matroos naar de commando's luisterde. „Trekt
er 'an!" — „Vast zoo—o!" — „Opkommen!" —
dit verstond zij uitstekend.
Als het fluitje voor het aschwippen zich liet
hooren, werd Neel aangespannen en — hup! —