INTERUNIVERSITAIRE MANAMA-OPLEIDING ...

informatie gegeven wordt, zou een bevraging van de CLB interessant zijn. Het heeft mogelijk
ook te maken met de algemene tendens om weinig te praten over puberteit en seksualiteit
(cfr. infra).
De jongeren uit het derde jaar van het secundair onderwijs gaan er meestal van uit dat het
medisch onderzoek gelijkaardig zal verlopen aan het onderzoek in het eerste secundair.
Verschillende jongeren vertellen dan ook minder gespannen te zijn (nu) in het derde dan ze
waren in het eerste. Hierbij speelt waarschijnlijk ook het feit dat ze ondertussen ouder
geworden zijn en verder geëvolueerd zijn in hun puberteit. Het omgaan met de lichamelijke
veranderingen van de puberteit staat minder op de voorgrond.
Nog belangrijke bronnen van zenuwachtigheid zijn schrik voor een afwijking of een probleem
en zeker ook de verhalen die jongeren aan elkaar vertellen over het onderzoek van de
pubertaire ontwikkeling. Vermits er heel weinig informatie gegeven wordt over het komende
onderzoek, is er plaats voor zulke verhalen. Ze hebben ook een grotere impact op jongere
leerlingen, omdat zij het minst goed weten wat hen te wachten staat.
Er werd ook aan de jongeren gevraagd of het geslacht van de arts een rol speelt voor hun
beleving van het medisch onderzoek. Dit werd gevraagd om een idee te krijgen of het feit dat
de arts een vrouw is of een man, een effect heeft, en niet omdat dit een aanknopingspunt
zou kunnen zijn om hun beleving van het onderzoek positief te beïnvloeden. Het komt wel
goed uit dat de meeste jongens het geen probleem vinden dat de arts een vrouw is, de
meeste schoolartsen zijn vrouwen. Sommige jongens vinden het zelfs beter, ze voelen zich
er meer op hun gemak bij. Meisjes hebben over het algemeen liever een vrouw als arts. Het
enige meisje dat onderzocht werd door een mannelijke arts, vond dit echter niet echt
vervelend. Het zou kunnen zijn dat de idee onderzocht te moeten worden door een
(onbekende) mannelijke arts als meisje, erger lijkt dan het in werkelijkheid is.
De veronderstelling dat de ervaren zenuwachtigheid vooral te maken heeft met het genitaal
onderzoek, geldt niet voor alle jongeren. Vooral de ondervraagde meisjes hebben meer
moeite met het wegen en met de vaccinatie. Het wachten wordt door sommigen ook vermeld
als vervelender dan het onderzoek van de puberteit. Het zou kunnen zijn dat dat eigenlijk wil
zeggen dat ze toch best zenuwachtig zijn en dat het moeten wachten dat verergert. Zeker als
ze niet weten wat er zal komen. Het wachten in de wachtzaal waar er wordt gepraat of een
film gekeken kan worden, is minder vervelend dan het moeten wachten voor en tussen de
onderzoeken bij de verpleegkundige en de arts.
46