Feitse Boerwinkel, inclusieF denker - Hogeschool Utrecht

er nog wel es over denken of ik op hun verzoek kon ingaan. Wat de financiën betreft was
hun aanbod: ƒ 1800,- per jaar, dus: 150,- per maand. (Zet er als vergelijking met deze
tijd een nul achter dan wordt het: ƒ 1500,-- per maand nu). Wat die financiën betreft
had ik geen bezwaren. Als je rekent dat Mam in die zelfde tijd als correspondente
buitenland ƒ 50,- per maand verdiende voor een werkweek van uur, begrijp je dat
mijn 150 nog zo gek niet was.
Maar verder: een totaal andere wereld dan waaruit ik van huis uit stamde. Toen ik die
dag door het tuindorp rondliep, voelde ik dat aan de hele sfeer daar.
Van hun kant wilde men het wel graag door laten gaan èn aangezien men al lang
krachten te kort kwam – liefst metéén!
Dat laatste bood mij een ontsnapping: dàt kon absoluut niet. En dus schreef ik dat ik
‘tot mijn spijt’ niet op hun verzoek kon ingaan want dat ik per se mijn studie nu eindelijk
moest afmaken en dat zou zeker tot mei duren. Waarop zij meteen schreven, dat ze dat
goed konden begrijpen en dat ze me dus niet eerder dan 1 mei zouden verwachten.
En zo stonk ik erin.
Maar er was nog één soelaas! Het zou voor beide kanten een proeftijd van drie maanden
zijn. Eind juli zouden we dan tot een al of niet definitieve benoeming kunnen komen.
Met die halve geruststelling moest ik toen mijn doctoraal maar eens gaan halen. Dat
gebeurde op 22 april 19 2, zodat ik inderdaad mijn werk op het Zuider Volkshuis op
1 mei kon beginnen. Op mei, een Hemelvaartsdag, moest ik direct al meewerken
aan een Kinderlentefeest, waar ik duizelig werd van al het grut om me heen, nauwelijks
ze verstaand en nog minder ze begrijpend. Wat was ik begonnen?
Maar de leiding was hartelijk en zei dat alles best liep en intussen werden plannen
gemaakt voor een eerste weekend op de Karekiet, een houten huisje aan de Binnenmaas,
ten Zuiden van Barendrecht. Waarbij me werd verteld dat zij die er voor ’t eerst kwamen
dikwijls ‘s nachts uit hun bed werden gelicht, met een touw om één been in de ‘Majem’
(de Binnenmaas) werden gegooid, waarna ze aan het touw weer aan land werden
getrokken.
‘s Nachts hoorde ik telkens stemmen, zacht mompelen en elk moment dacht ik: nou
komen ze. Maar er kwam niets en opgelucht begon ik in heerlijk lenteweer de volgende
dag, met een boot vol schoffies naar de overkant roeiend, wedstrijden organiserend, etc.
Op weg erheen kreeg ik te horen van zo’n loeder: ‘Vorige meester - fijne meester!’
(Ter aanmoediging? Om me op te sarren?) In ieder geval kwam op de terugweg dat-
Centrum voor Social Work/ De Horst
87