CINEMA s. THEATER

HET JONGE HERT
Een jong hert is een der aardigste en
mooiste dieren, die er in het wild
leven. Misschien hebt ge ze al eens
gadegeslagen van uit de verte in een bosch
of in een dierenpark, terwijl ze plotseling
achter de boomen wegschoten, hun kleine
witte staartjes hoog opgetild.
Er is een heele geschiedenis verbonden-
aan die kleine witte staartjes.
Alle jonge dieren moeten één groote les
leeren: gehoorzaamheid. Doen zij dit niet,
of brengen zij haar niet in practyk, dan
loopen zij gevaar nooit volwassen te wor-
den maar vóór dien tijd dood te gaan.
De eerste les betreffende de gehoorzaam-
heid is dat zij zich absoluut niet verroeren
mogen wanneer er gevaar Tlreigt. Soms,
wanneer moederhert haar babies even alleen
moet laten, legt zij ze op een plaats neer,
waar zij een deel schijnen uit te maken van
de omgeving, en natuurlijk mogen zij zich
dan niet bewegen om niet opgemerkt te
worden. Hoe bang ze ook zijn, ze mogen
hun aanwezigheid door geen beweging
verraden!
Maar indien hun moeder denkt, dat het
gevaar zóó groot is, dat ze er voor moeten
vluchten, dan geeft zü een rauwen, waar-
schuwendeu kreet en steekt haar witten
staart omhoog. Haar kindertjes weten dan,
dat zij haar moeten volgen, waar zy ook
heengaat. Ze steken hun kleine witte staart-
jes ook in de hoogte en loopen wat zij kun-
nen op hun nog zwakke beenen. Maar
ofschoon hun moeder stellig verwacht, dal
zij haar zullen volgen, kiest zü den gemak-
kelijksten weg en zal zij nooit harder loopen
dan haar kinderen kunnen. De witte vlag
van haar staart blijft altijd zichtbaar, en
de babies hebben niets anders te doen dan
die te volgen, en nergens anders aandacht
aan Ie schenken.
Zoo leeren zy waarheen zij moeten vluch-
ten, waar zij zich moeten verbergen en hoe
zü even vlug en zeker ter been moeten wor-
den als hun moeder. En als zy deze lessen,
die vóór alles lessen van gehoorzaamheid
zijn, goed leeren, dan zullen zy later flinke
herten zijn, die zich redden kunnen in het
leven.
En zoo is het ook met kinderen: kinde-
ren, die in hun jeugd gehoorzaam zijn ge-
weest aan vader en moeder, die de lessen
hebben ter harte genomen die dezen hun
JU JU ^i ËJ ivi3
JL%
gegeven hebben, worden later bijna zonder
uitzondering flinke menschen, die zich uit-
stekend door het leven kunnei) slaan!
Geheimzinnige beelden.
Niemand schynt het geheim op te kunnen
lossen van de talryke steenen beelden op de
Paascheilanden, in den Stillen Oceaan. Som-
migen gelooven, dat het beelden zyn van
goden, die vroeger op deze eilanden werden
vereerd, terwijl anderen denken, dat ze op-
perhoofden voorstellen.
Algemeen gelooft men, dat ze tusschen
tweeduizendvyfhonderd en vyfduizend jaar
oud zyn.
HET SNOEPSTERTJE
«Jetje was een aardig meisje,
Maar zij had een groot gebrek:
Altijd wilde zij maar snoepen,
Daarin bad zij altijd trek!
„Een klein schepje neem ik stiekum
Uit dien vollen suikerpotl
Een klein snoepje van dat schaaltje,
Eén toheetje nog tot slotl"
De eerste straatlantaarns.
Gedurende de regeering vap koning Hen-
drik IV (1413—1422) werden de straten van
Londen voor het eerst verlicht- Dit gebeur-
de door middel van lantaarns, die aan tou-
wen dwars over de straten werden ge-
hangen.
Hoe geheel verschillend is het verlichtings-
systeem dat wy thans kenneq, vooral in de
groote steden! En hoezeer is de veiligheid er
door toegenomen, om nog maar niet eens te
spreken van den aangenamen kant, want
wie nu des avonds ergens hepn moet, hoeft
zeker zyn weg niet meer op den tast te
zoeken, zooals dit vroeger zelfs in de groot-
ste steden het geval was! Daarom lieten def-
tige menschen zich dan ook dikwyls verge-
zellen door een bediende, die vóór hen uit-
ging met een lantaarn in de hand om hen
by te lichten!
En zoo ging bet toch zoo dikwijls:
Jetje snoepte altijd weer.
Moedei wilde dat niet langer.
En wat deed zij op een keer?
Zij nam uit een mooi choc-laatje
Met een vulling lijn en zacht,
Heel voorzichtig toen die vullljig.
Waarom moeder toch zoo lacht?
Toen nam zij den groene-zeeppot.
Vulde daaruit den bonbon.
Smolt hem toen weer op elkander.
Hoe ot moeder 't toch verzon?
Jetje kon bet wèèr niet laten
Toen zij bet choc'laatje zag.
Jetje, Jetje, wees toch wijzer!
Nooit vergeet Jij meer dien dag.
„Hap!" zei Jetje, „'k neem hem lekker!
O, wat zal die beerlijk zijn!
'k Ga er rustig eens van smullen,
Want die smaakt vast heel erg fijn!"
Maar opeens, o hé, wat was dat?
,,Brr! O, hemel, bah! Wat raar. .. .
Lieve help, ik word er ziek van....
O, wat smaakt diè vrees'lijk naar!"
„Neen," zei moeder, „stoute Jetje,
Ziek word jij er heusch niet dopr!
Maar'k hoopje zult nu nooit meer snoepen:
Jij hebt nu je straf er voor!"
KOFf l€ - $0€P
L€l/€lNtf£LlXM
i/PM p£N mm
/VAIO ONJ2£>J R€\7.€tJ0€tJ
K G-EOGCT-eOQ)
In Agram, de nijvere stad in Joego-Slavië, begint het
Oosten, althans wat het drinken van koHie aangaat.
Al noemt 't kleine cafeetje, waar wij ons even neer-
zetten, zich ook nog zoo Westeuropeesch „Calé Dum-
ping" - en de prijzen z ij n er werkelijk naar! - de
kollie die men ons voorzet is reeds werkelijk op Turk-
sche wijze bereid. Op een keurig gepoetst koperen
tafeltje plaatst men een fraai gedreven miniatuur kan-
netje met langen steel, eveneens van geel koper, voor
ons, en reeds het eerste proefje, dat wij er uit schen-
ken, doet direct een heftig debat ontstaan,
„Eindelijk weet ik nu, hoe je kollie zet," zucht een
jong studentje, dat zich onderweg bij ons gezelschap
aangesloten heeft, en dat er op uitgetrokken is om de
wonderen van het Oosten te ontdekken.
„Verschrikkelijk, dat zoete goedje," moppert iemand
anders.
Een onderzoek van de meer zakelijk geïnteresseerden ,
brengt aan het licht, dat de op Turksche wijze bereide
koffie bestaat uit een mengsel van zeer fijn gemalen
koffie, (koffiemeel), veel poedersuiker en weinig water,
dat sommigen smaakte, maar dat anderen alschuwelijk
vonden
De kellner uit het
café op den Balkan
neemt zélf eerst een
kopje koffie, alvorens
hij het draag-blad
met de „echte Turk-
sche" naar den klant
brengt.
Wanneer de koffie
werkelijk lekker moet
worden, maalt men
de boenen niet alleen,
maar stampt ze ook
nog fijn in den vijzel
(links beneden) om
ze vervolgens zoo
lang door een zeef
te schudden, tot er
zich in de blikken
trommel (onder de
zeef) niets anders
bevindt dan een soort
koffiemeel, waarvan
de echte Turksche
koffie gezet wordt.