CINEMA s. THEATER

Pat O'Brien en Margaret Lindsay.
Regie: Busby Berkeley. Warner Bros-film.
John Quinn {Pat O'Brien), directeur van „De
tuin der vreugde", een bekend Californisch
cabaret, meent, dat zijn pers-agente, de be-
kwame en lieftallige Toni Blake (MargaretLindsay)
zeer gaarne met hem in het huwelijk wil treden,
maar de komst van Don Vincente (John Payne),
een betrekkelijk onbekenden bandleader, brengt een
radicale verandering in de verhouding tusschen
Quinn en Toni teweeg, een verhouding, welke van
haar kant toch al niet erg hartelijk was.
Vincente en zijn band fungeeren als plaatsver-
vangers voor Rudy Vallee en zijn Connecticut
Yankees, die wegens een auto-ongeval niet in staat
waren hun engagement na te komen.
Quinn behandelt Vincente dan ook echt als
plaatsvervanger en Iaat hem duidelijk merken, dat
hij hem en zijn vrienden slechts als artisten van
den tweeden rang beschouwt.
Al direct staan Quinn en Vincente op voet van
oorlog. Toni tracht te bemiddelen; zij voelt zich
voor de situatie verantwoordelijk, daar zij het
was, die Quinn op het idee bracht Vincente voor
,,De tuin der vreugde" te engageeren.
Op zekeren avond, wanneer de muziek van
Vincentes band door de radio wordt uitgezond
vraagt mevrouw Lornay (Isabel Jeans), .een
bezoekster, Quinn
eenige woorden door
den microfoon tot
haar man, een be- Ijr
kenden kauwgummi-koning. te mogen richten, daar
deze, op zoek naar een goeden band voor zijn radio-
programma, op „De tuin der vreugde" heeft af-
gestemd. Als Quinn dit verneemt, laat hij eerst
den microfoon en daarna de versterkers uitscha-
kelen ten einde zoodoende de uitzending van Don
Vincente in het water te laten vallen.
Toni ziet plotseling een uitweg door te specu-
leeren op Quinns zwak voor titels. Er bestaat geen
gelukkiger mensch op de wereld dan John Quinn,
wanneer hij iemand van adel of vorstelijke perso-
nen in zijn hotel mag ontvangen.
Een ex-kellner wordt door de samenzweerders
geëngageerd en tot Maharadjah van Sund gedoopt.
Toni wordt geholpen door Jimmy Fidler, den be-
kenden radio-criticus, die met Quinn overhoop ligt
wegens het verstrekken van eenige verzonnen
nieuwtjes. Toni en Fidler dresseeren den kellner-
Maharadjah. Zij lanceeren het bericht, dat de Ma-
haradjah van Sund, zoodra hem het bericht van
het eerste groote engagement van zijn ouden vriend
Don Vincente, met wien hij te Oxford studeerde,
John Payne en Margaret Lindsay
ter oore kwam, zich onmiddellijk per snelste gele-
genheid naar „De tuin der vreugde" had begeven
ten einde bij Vincentes debuut tegenwoordig te
kunnen zijn.
Quinns gedrag jegens Don verandert onmiddel-
lijk en hij kruipt letterlijk voor hem. Quinn straalt
van genoegen, is ontzettend ingenomen met dit
hooge bezoek en poseert steeds fier naast den Ma-
haradjah voor de fotografen.
Vincentes band boekt een enorm succes en wordt
door denkauwgummikoning Lornay voor zijn radio-
programma te New York geëngageerd. Quinn zit
in zak en asch, daar hij nu èn Don Vincente èn
Rudy Vallee kwijt is en tracht Vincente voor zijn
cabaret te houden. Deze weigert, waarna Quinn
zijn toevlucht tot een list neemt en voorwendt
slachtoffer van een moordaanslag te zijn. Dit ver-
wekt medelijden bij Vincente en deze teekent ten-
slotte een nieuw contract.
Wanneer hij later achter deze list komt, is hij
razend en wil op stel en sprong het contract ver-
breken en met zijn band naar elders vertrekken.
Toni weet hem echter te bepraten, zij zal
voortaan zoowel het oog op zijn pers als op zijn
""'»houding houden en zoo zien wij tegen
||de van de film de „firma" Toni Blake-
Don Vincente tot groote
vreugde van Quinn in het
elijlMfctpfttfe stappen.
ZOU DAT NU ECHT WAAR ZIJN?
Er zijn al heel wat dikke boeken geschreven over de vraag,
wat humor is en waarom en waardoor iets geestig ge-
noemd njag worden. Zulke boeken zijn natuurlijk altijd
geheel gespeend van eenigen humor, ze filosoTeeren wel over den
geest der geestigheden, maar zij zijn zélf nimmer humoristisch.
De eerste de beste humorist, die zijn vak verstaat en ons doet
lachen, bereidt ons daarmee een grooter- weldaad, dan degenen
die mijmeren en mediteeren over de oorzaken.
Natuurlijk zijn er ontelbare soorten humor. Maar de soort,
waarover we het ditmaal willen hebben, is de moeite van een
nadere beschouwing wèl waard, zonder dat wij daarbij in de fout
der filosofen willen vervallen. Ergo géén meditatie, maar onmid-
dellijk het voorbeeld.
In Amerika zijn de gevangenistoestanden geheel anders dan
bij ons. Dat weet iedereen. Maar in hoeverre? Dat weten maar
weinigen. We hebben er wel eens van gehoord, dat ze in die
gevangenissen erg veel aan sport doen, dat er voetbal- en rugby-
veldcn binnen de muren zijn, waar de zware jongens de stevigste
elf- en twaalftallen vormen. Het mag dan ook geen verwonde-
ring baren, dat de ploeg van een endere gevangenis wel eens
zal willen uitkomen tegen zulk een voortreffelijk team en het
moet dan voor de hand liggen, dat het bezoekende elftal met
gevangeniswagens wordt vervoerd. Ze hebben nu eenmaal geen
bewegingsvrijheid! Maar hoeft de geestdrift en de sportieve
vreugde daarom minder groot te zijn? Kunnen de supporters, die
zich langs het lijntje scharen, niet even goed met vlaggetjes
zwaaien en liedjes zingen en opwekkende spreekkoren vormen?
Iets anders! De gevangenisautoriteiten doen steeds hun best
de kerkers zoo practisch en efficient mogelijk in te richten, te
profiteeren van elks ervaring, van de nieuwste vondsten der
techniek en alles, wat voorts dienstig kan zijn. Hier heerscht
geen sleur, maar een frissche, moderne geest! Als er een nieuwe
directie wordt aangesteld en twee oude, ervaren boeven, die
reeds heel wat straffen hebben uitgezeten, opnieuw een lang
pensionaat zullen ingaan, is het logisch, dat het tot een uitvoerige
gedachtenwisseling komt. Het is logisch, dat deze vaste klanten
met hun breede ervaring en rijpe ondervindingen, allerlei nuttige
wenken geven aan den nieuwen directeur, dat zij practische
ideeën opperen, verstandige voorstellen doen, die tot ieders
voordeel zullen kunnen zijn
Zou dat nu echt wäär zijn? U hebt er wel eens over
gehoord, het Is daar anders dan hier. Stel, dat er eenmaal in
het jaar — laat ons zeggen met Kerstmis — feest is, dat de
gevangenen zelf er een groote voorstelling mogen geven, een
revue opvoeren, die ze zelf geschreven hebben en ingestudeerd.
Is dat zoo gek? Natuurlijk: ze mogen géén meisjes invitecren,
om naast hen op te treden, ze zullen zélf voor ,,girl" moeten
spelen, in travesti en met een blonde pruik op en in korte rokjes.
U gelooft dat niet? Maken we het U tè bont met zulke onzin-
nige verhalen? Maar we kunnen U toch een film laten zien,
een product der 20th Century-Fox, getiteld: „Kom je óók achter
de Tralies?' , waarin dit allemaal zoo geschiedt.
— Nu ja, zegt U,— op de film! Daar kunnen ze het nog wel
veel zouter eten, maar daarom is het nog niet wäär!
Neen, maar ze vertoonen het zoo. Zulk een gevangenis wordt
U voor oogen getooverd, op wäre grootte, geheel compleet, met
boeven en al, piekfijn en net echt, volkomen geloofwaardig en
daarin gebeuren nóg veel gekker dingen, dan in het boven-
staande werd uiteengezet. En nu is dit werkelijke humor, die
speculeert op onzen twijfel, onzen tweestrijd, onze aarzeling,
ons geloof en ongeloof om beurten. Het eind van het lied is
natuurlijk, dat we zeggen: 't Is nonsens!
En dan lachen we nog harder, dat is nu eenmaal een psycho-
logisch feit. De groote kunst is: waarheid en overdrijving zóó
handig te mixen, dat niemand weet, waar het ééne begint en
het andere ophoudt. Met geniale handigheid nu is dit gedaan in
deze humoristische film, waarin Preston Foster, Arthur
Treacher, Tony Martin en Phyllis Brooks de hoofdrollen ver-
vullen.
Twee garoull-
neerd» recidivis-
ten namen «en
bad.
„Jongen«, daar
lijn we weer!"
Oude, trouwe boa-
ven kaaran naar
da gevangenla
tarug.
Zoon film is per saldo méér dan de dikke boeken voor-
noemd. Zij is niet een beschouwing over den humor, zij is de
humor zélf. En dat is toch altijd nog verleidelijker!