De Schutting Voorbij - Invoering Wmo

4- Cruciaal: een wijknetwerk voor matige problematiek
We zetten ook een stap naar achteren. Geconfronteerd met bewoners die het met lichte
ondersteuning ook niet redden op eigen kracht lopen we tegen de beperkingen van de Wmo
aan. De samenwerking rond overlastbestrijding bestaat al langer, de bemoeizorg en het
maatschappelijk steunsysteem functioneren in de wijk. Maar dan gaat het om AWBZgefnancierde
zorg. De verbinding met de Wmo-zorg ontbreekt. Zolang een bewoner geen
overlast veroorzaakt en geen gevaar voor zijn omgeving vorm kan hij lang onopgemerkt
wegzakken in eenzaamheid, verveling en lethargie. Om dat te voorkomen is de vorming van
een wijknetwerk wenselijk, waar zorg- en welzijnsinstellingen op agendabasis participeren en
casuïstiek inbrengen en korte lijnen bestaan tussen de instellingen die zich op welzijn,
participatie en preventie richten enerzijds en de professionals die outreachende interventies
en behandelingsmethoden bieden anderzijds.
5- Van een gebiedsgerichte naar een persoonsgerichte benadering
Voor werkende en studerende bewoners speelt de wijk geen grote rol in hun bestaan. Voor
ouderen en mensen met fysieke, verstandelijke, psychische en fnanciële beperkingen is dat
anders. Door hun geringe mobiliteit speelt een groot deel van hun leven zich af in de directe
woonomgeving. Daar zijn ze op aangewezen voor de bevrediging van hun materiële en
sociale behoeften. De voorzieningen in de wijk dienen er dan ook op gericht te zijn om hen
daarbij te ondersteunen waar zij het zelf niet kunnen en niet aan de bel trekken. Dat
betekent dat de werkers in de wijk voelsprieten moeten ontwikkelen. Dat dit niet eenvoudig
is leren de ervaringen van de proeftuin. Maar dat het wel mogelijk is leren we van een project
als Tijd voor Elkaar. Persoonlijke benadering en outreachende werkwijze zijn het geheim.
6- Integrale casebenadering
We hebben het reeds een aantal malen gezegd, maar het kan geen kwaad om te herhalen.
Bewoners met meervoudige problematiek krijgen te maken met uiteenlopende hulpverleners.
Anders dan vroeger in intramurale instellingen het geval was, veronderstelt de Wmo dat zij
zelf de regie voeren, zelf onderkennen waar hun behoeften liggen en als zelfbewuste
consumenten het aanbod van de aanbieders en hulpverleners tegen elkaar afwegen. De
praktijk is dat veel mensen daar niet toe in staat zijn. Ze overzien het woud van regelingen en
mogelijkheden in hulpverlenersland niet. De uitdaging voor de Wmo is om een structuur te
scheppen die tijdig bepaalt wanneer iemand behoefte heeft aan een casemanager en onder
welke condities die aan de slag kan.
7- Laagdrempelige inloop en meldpunt
Destijds sloten de aanbevelingen bij ‘Over Schuttingen en Geraniums’ af met het pleidooi
voor een laagdrempelige inloopvoorziening in de wijk. Een plek waar je langs kunt om een
krantje te lezen of televisie te kijken. Waar je niets hoeft te betalen en je toch onder de
mensen bent. Een plek waar een gastheer of gastvrouw koffe zet en naar je verhalen wil
luisteren Een plek die ook in het weekend open is, ook als er geen activiteiten zijn.
Een dergelijke huiskamer voor de buurt kan niet alleen voorzien in een behoefte aan normaal
menselijk contact, maar tevens als een vindplaats fungeren voor signalen over vereenzaming
en een gebrekkige participatie. We herhalen daarom het pleidooi op deze plaats nog eens.
Wmo-proeftuinen in Breda 32