Poppels Oorlogsboek - Nicolaus Poppelius

als een echte boot droeg ik eerst de vrachten en dan mijn kameraden. Na een tiental minuten was
alles voorbij en waren wij terug op ons vaderland en spoedden wij ons met rasse schreden naar huis
met onze kostbare lading. Naar huis, naar huis, waar moeder of echtgenote, met trots in het hart, ons
een warme kom "knijp" voorzette met een goeden patattenkoek of wat er in huis was. En dan na een
beetje gebabbeld te hebben, met een "Goeden nacht, slaapt lekker" gingen wij naar bed met de
gedachte: "Morgen zal het beter zijn".
2e verhaal:
Woensdag, 18.30 uur.
Vier donkere schimmen verdwenen door de achterdeur van de café X in de duisternis. Allen waren
gewapend met een flinken zak onder den arm. Vier mannen, stoere kerels, van niets vervaard, trokken
er op uit om eten te halen om de hongerige monden te stoppen van hun kroost. Daar er in België niets
te krijgen was, waren wij wel verplicht ons leven te wagen om de zoo gevaarlijk bewaakte grens van
België-Holland te overschrijden. Helaas! hoeveel mannen hebben hun moed betaald met hun leven!
Hoeveel mannen mochten van geluk spreken daar zij er van afkwamen met een geldboete! Zoo wil ik
u vertellen wat ons is verkomen bij een van deze gevaarlijke tochten. Ik, J en K mochten van geluk
spreken dat wij ons leven mochten behouden, en niet zooals vele anderen weggevoerd werden naar
de Feldgendarmerie of naar een andere plaats om misschien nooit meer terug te keeren.
F.- 18.30 uur. Kom jongens, wij gaan door, want anders wordt het te laat eer wij terug tehuis zijn.
K.- Brr, ik zou willen dat ik al terug tehuis was.
L.- Nou, ik ook wel hoor, maar à propos, ik heb hooren zeggen dat de wacht aan de grens verscherpt
is. Dus, oppassen is de zaak. 't Zijn echte gelukzakken die tegenwoordig met hunne vracht heel tehuis
geraken.
J.- Ja zeg, die kozijn van mij, onze Frans, heeft zoo een farçe gehad; had die man eventjes geluk
zeg?
F, K en L.- Waarom?
J.- Dat zal ik eens gauw vertellen. Hij ging ook koren halen voor den eersten keer. Alles verliep goed,
maar toen hij terugkwam, hij was pas honderd meters over de grens of: "Halt", maar mijn kozijn luistert
niet: hij sprong zoo rap hij kon in het bosch en weg was hij, en toen de moffen, een heelen wagen
munitie hebben zij op hem afgeschoten; schieten, dat ze deden, och man! en ge moogt mij gelooven
of niet, toen hij thuis kwam, vond hij twee kogels in zijn vracht. Dat is geluk hebben, hé man!
Dit alles werd op fluisterenden toon verteld tot dat zij eindelijk de grens naderden. Eerst nog een
afspraak van: "Als ze met weinigen zijn en we kunnen ze baas, dan zullen we ze laten zwijgen, hé!"
(De anderen in koor).- Natuurlijk, dat spreekt van zelfs.
F.- Komt mannen, stil nu want we zijn er. Eerst goed loeren hoor naar links en rechts, ge kunt nooit
weten en dan voorwaarts. Eindelijk na een poos waren wij op het Hollands. Door water, slijk en
struiken, met hier en daar, een schram of een scheurke waren wij er toch doorgeraakt en konden wij
onzen weg vervolgen.
F.- Nu recht naar den boer en dan terug. Komaan jongens, laat het vooruitgaan, zooveel te rapper zijn
wij terug. Na een half uur gaans waren wij eindelijk op de plaats der bestemming aangekomen. Eerst
een warme kom knijp gedronken en dan rap onze zakken gevuld, en daarna een beetje gebabbeld
over koeien en kalveren en natuurlijk over den oorlog en dan op 't laatst nog eens vragen wanneer wij
terug mochten komen. Daarna terug huiswaarts. Maar het zou zoo goed niet afloopen als dat we naar
hier waren gekomen. Luister maar! Nauwelijks waren we de grens over of daar hadt ge het al: een
barsch commando van "halt" deed ons omkijken. Nogmaals klonk het "halt". Daar stonden wij nu met
onzen zwaren last op onze gekromde ruggen. Met een verglaasden blik en verwonderd gezicht dat